Κανείς δεν έκανε το κάτι παραπάνω

Χωρίς νικητή έληξε λοιπόν το χθεσινό κλάσικο. Η ισοπαλία ήταν ένα αποτέλεσμα που άφησε ικανοποιημένη μόνο τη Μπάρσα. Κι αυτό όχι μόνο επειδή διατηρήθηκε στο +8 από τη Μαδρίτη, αλλά επειδή κατάφερε να μη χάσει σ ένα κλάσικο στο οποίο απ την αρχή έπαιζε χωρίς στόπερ και από το 16 χωρίς το βασικό της δεξιό πλάγιο μπακ, τον Ντάνι Αλβες, ένα παίκτη κλειδί γιά την άμυνα και την επίθεσή της. Μπορούσε και τη νίκη η Μπάρσα; 

Φυσικά και μπορούσε. Αν δεν επέμενε να κρατά τόσο πολύ τον Σεσκ στο γήπεδο ο Τίτο και είχε βάλει τον Αλέξις νωρίτερα. Και αν η τύχη τής χαμογελούσε στο δοκάρι του Μοντόγια και στο φαρμακερό πλασέ του Πέδρο στο τέλος. Ομως ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Ισως η πιό καθοριστική φάση στο παιχνίδι να ήταν εκείνο το δοκάρι του Μπενζεμά αμέσως μετά το 0-1 που αν έμπαινε μέσα, η επιστροφή θα ήταν πολύ δύσκολη αν όχι ακατόρθωτη.

Εχω την αίσθηση πως λίγα πράγματα ακόμα θα μπορούσε να κάνει ο Τίτο σήμερα. Ενα απ αυτά το είπα ήδη. Κατά τη γνώμη μου, το φορμάρισμα του Σεσκ με τη Σεβίλη και τη Μπενφίκα ήταν παγίδα. Ο Σεσκ αυτή τη στιγμή είναι καλός γιά να παίξει σε τέτοια παιχνίδια. Δεν είναι όμως ακόμα τόσο καλός γιά να μπορεί να διακριθεί σε κλάσικο. Είναι μιά ταχύτητα κάτω απ αυτό που χρειάζεται η ομάδα συν το γεγονός πως η συνύπαρξή του με Μέσι, Τσάβι και Ινιέστα τον μπερδεύει. Εξτρα μπόνους ... κανονάκι πως δεν μπορεί με τίποτα να παίξει αριστερό εξτρέμ, εκεί δηλαδή που τον έστειλε ο Τίτο στο πρώτο ημίχρονο γιά να του δημιουργήσει χώρο.

Θα μπορούσε να ξεκινήσει τον αγώνα ο Σονγκ σαν στόπερ; Θα μπορούσε. Θα κερδίζαμε λίγο σε ύψος στα στημένα (εκείνη η κεφαλιά του Ράμος στην αρχή έδειξε την τρομερή αδυναμία μας στον αέρα), αλλά κοιτώντας ψυχρά το αποτέλεσμα λέω πως τα δύο γκολ που δεχτήκαμε χθες ήταν τα λιγότερα δυνατά που θα μπορούσαμε να δεχτούμε με οποιουσδήποτε διαθέσιμους αμυντικούς. Ισως με τον Σονγκ να είχαμε αποφύγει το δεύτερο γκολ, αλλά να είχαμε φάει κάποιο άλλο. Με λίγα λόγια, δεν νομίζω πως ο Σονγκ θα έκανε τη διαφορά αν έπαιζε. Τη διαφορά κατά τη γνώμη μου θα μπορούσε να τη κάνει ο Βίγια (το έγραψα και χθες) αλλά πιστεύω πως γιά να μην τον χρησιμοποιήσει καθόλου ο Τίτο δεν θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερα από τον Αλέξις ο οποίος ήταν καλός στο διάστημα που χρησιμοποιήθηκε.

Η Μπάρσα λοιπόν δεν μπόρεσε να κάνει το κάτι παραπάνω γιά να πάρει αυτό το παιχνίδι. Γιά άλλη μιά φορά πάλεψε γιά τη νίκη μέχρι το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή. Προσωπικά είμαι υπερήφανος που η ομάδα μου ενώ βολευόταν με την ισοπαλία δεν κοίταξε να ροκανίσει το χρόνο στο τελευταίο πεντάλεπτο αλλά έβγαινε μπροστά γιά να βάλει το νικητήριο γκολ και έκανε 3 σπουδαίες φάσεις σ αυτό το διάστημα. Αυτό το πράγμα, μόνο από μιά ομάδα με τη φιλοσοφία της Μπάρσα μπορείς να το δεις. 

Στον αντίποδα είδα και πάλι μιά Μαδρίτη φοβισμένη, ταμπουρωμένη, να προσπαθεί να εκμεταλευτεί κόντρες και ... επιλεγμένες στιγμές του παιχνιδιού. Το ερώτημα γιά τον Special One είναι ένα: αν και απέναντι σ αυτή την άμυνα, σ ένα παιχνίδι που ήθελε οπωσδήποτε τη νίκη παίζει έτσι, τότε πότε θα παίξει καλύτερα;

Αυτό που έχει καταφέρει στα 3 χρόνια που κάθεται στον πάγκο των merengues o Μουρίνιο είναι να μην διασύρεται από τη Μπάρσα και τα παιχνίδια να μένουν κλειστά. Ομως μπάλα ακόμα σε κλάσικο δεν έχει παίξει, με εξαίρεση το πρώτο ημίωρο του δεύτερου τελικού του φετινού ισπανικού Super Cup.

Προσωπικά μου δίνεται η εντύπωση πως παίζει γιά να "κλέψει" το αποτέλεσμα απ τη Μπάρσα, παρά γιά να κερδίσει κυριαρχώντας στο γήπεδο. Και ειδικά απέναντι στη σημερινή Μπάρσα, νομίζω πως ο Μου έβγαλε τσάμπα το ακριβό του ... νυχτοκάματο. Αντί να λέει ανοησίες γιά την αδέξια πιρουέτα του Οζίλ, ο Πορτογάλος οφείλει να εξηγήσει στον κόσμο της ομάδας του σε τί ακριβώς υστερούσε το ρόστερ του σήμερα κι έπρεπε να παίζει μ αυτό τον φοβικό τρόπο.

Οπως και να έχει πάντως, σήμερα είδαμε ένα σπουδαίο παιχνίδι. Και νομίζω πως η ισοπαλία ήταν το πιό δίκαιο αποτέλεσμα. Πλέον τα κλάσικος αποκτούν μιά εναγώνια ισοροπία και πραγματικά δεν μπορείς να προδικάσεις με τίποτα τον νικητή. Και αυτό το τελευταίο είναι το καλύτερο φάρμακο γιά το ισπανικό ποδόσφαιρο που δείχνει να βουλιάζει κάτω από το βάρος των οικονομικών προβλημάτων της χώρας αλλά και αυτών που το ίδιο δημιούργησε. Μπορεί ο πρωταθλητής να φαίνεται από τώρα σχεδόν σίγουρος. Ομως τουλάχιστον θα υπάρχουν δύο παιχνίδια το χρόνο που θα μπορείς να τρως τα νύχια σου από την αγωνία. Κάτι είναι κι αυτό ...