Αν κάτι μας έχει εκπλήξει στη φετινή ομάδα, είναι η συνεχής πρόοδος του Πέδρο και η κατακόρυφη άνοδος της απόδοσης του Αμπιντάλ. Οι δύο περιπτώσεις δεν μοιάζουν, αφού ο πρώτος γαλουχήθηκε ποδοσφαιρικά στο "εργοστάσιο" της Μπάρσα, ενώ ο δεύτερος ήρθε στο Camp Nou έτοιμος και με συγκεκριμένες προδιαγραφές. Παρ όλ αυτά, δυσκολεύομαι να φανταστώ πού αλλού αυτοί οι δύο θα είχαν τέτοια εξέλιξη. Ο Πέδρο δείχνει φιλοτιμία, πάθος, εργατικότητα, ταλέντο, ευφυΐα κι έναν ποδοσφαιρικό εγωϊσμό που του επιτρέπει να στέκεται δίπλα στα "ιερά τέρατα" του ποδοσφαίρου αλλά παράλληλα να μαθαίνει απ αυτά. Ο Ερίκ μοιάζει να έχει κάνει ... φορμάτ στο σκληρό του δίσκο. Οι κινήσεις του πλέον έχουν μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, πηγαίνει πάνω στη μπάλα και έχει σκεφτεί από πριν τί θα κάνει, δεν φοβάται να βγει μπροστά, ενώ φανερώνει και κάποια στοιχεία καλής τεχνικής κατάρτισης που δεν μας τα είχε δείξει τα προηγούμενα χρόνια.
Είναι φανερό πως και οι δύο παίκτες επωφελούνται στον μέγιστο βαθμό από την ποιότητα της ομάδας, το μέγεθος των συμπαικτών τους, αλλά και την τεράστια προπονητική αξία του Πεπ Γκουαρντιόλα.
Στην ομάδα αυτή δεν υπάρχουν όρια, οποιοσδήποτε θέλει να δουλέψει και πιστεύει στον εαυτό του θα καταφέρει να γίνει καλύτερος απ ότι ήταν πριν.
Κι αν αυτές οι σκέψεις είναι σωστές, τότε ο Μπόγιαν ή δεν πιστεύει πολύ στον εαυτό του (το πιό πιθανό) ή δεν δουλεύει αρκετά ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου