Συνέντευξη στην Mundo Deportivo παραχώρησε ο αρχηγός της Μπαρσελόνα, Κάρλες Πουγιόλ, στην οποία αποκάλυψε ότι «φλέρταρε» ακόμα και με το ενδεχόμενο να σταματήσει το ποδόσφαιρο λόγω της πολύμηνης απουσίας του από τα γήπεδα!
- Πώς είναι το γόνατό σου?
Πολύ καλά. Νιώθω ότι έχω αποθεραπευτεί, είμαι κάθε μέρα πιο δυνατός και χωρίς ενοχλήσεις. Είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό.
- Οι μήνες που πέρασαν ήταν πολύ δύσκολοι…
Οχτώ μήνες, μετρούσα μία μία τις μέρες. Οι τρεις πρώτοι ήταν και οι πιο δύσκολοι γιατί ενώ έκανα προπονήσεις κι ένιωθα στην αρχή καλά, μετά υποτροπίαζα. Όταν έπαιξα στα ημιτελικά κόντρα στην Ρεάλ, ήξερα ότι έπρεπε να κάνω εγχείρηση. Τελικά, μπόρεσα ν’ αντέξω ένα μήνα.
- Γιατί τόση αργοπορία?
Όταν ο πόνος είχε υποχωρήσει σχεδόν εντελώς, ήταν οι ημερομηνίες των αγώνων κόντρα στην Μαδρίτη και δεν υπήρχαν στόπερ στην ομάδα. Τότε τραυματίστηκα στο ισχίο, δεν έπαιξα στον τελικό του Κόπα Ντελ Ρέι, μετά ήρθε ο τελικός στο Γουέμπλεϊ και αποφάσισα ν’ αντέξω και να κάνω υπομονή. Ήταν δική μου η απόφαση να καθυστερήσει η εγχείρηση.
- Ποιοι σου στάθηκαν?
Όλοι ανεξαιρέτως! Ο καθένας με τον τρόπο του ήταν δίπλα μου όταν το χρειαζόμουν. Στον Χουάνχο Μπράου χρωστάω πολλά, μα πάρα πολλά. Ευτυχώς έχω πάρα πολύ αγαπημένους φίλους και με ανέχονται, γιατί όταν είμαι τραυματίας γίνομαι πολύ ανυπόμονος και κάνω σαν μικρό παιδί!
- Έφτασε ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ και δεν ξεκίνησες βασικός. Πώς ήταν αυτό για σένα?
Ήμουν έτοιμος, αλλά οι υπόλοιποι ήταν σαφώς πιο προετοιμασμένοι από μένα.
- Άξιζε τον κόπο τόση προσπάθεια?
Φυσικά και άξιζε. Ο καθένας κάνει όπως νιώθει και νομίζει καλύτερα. Μεταξύ των δύο ημιτελικών, σκέφτηκα να την κάνω την εγχείρηση αλλά δεν το σήκωνε η καρδιά μου ν’ αφήσω την ομάδα ξεκρέμαστη. Το συναίσθημα ήταν απαίσιο, γιατί ανά πάσα στιγμή θα μπορούσα να βρεθώ νοκ άουτ και τα ματς ήταν ζωής και θανάτου.
- Δίνεις την εντύπωση ότι πλέον αντιμετωπίζεις τις καταστάσεις πιο ψύχραιμα. Πριν δεν ανεχόσουν καν την ήττα ή το να μην παίζεις…
Αλήθεια είναι. Τώρα μ’ επηρεάζουν διαφορετικά τα πράγματα.
- Γιατί? Σε τι οφείλεται αυτή η αλλαγή?
Στην ίδια την ζωή. Μου συνέβησαν άσχημα πράγματα σε προσωπικό επίπεδο, πράγματα που μ’ έκαναν να καταλάβω ότι πρέπει να είμαι πιο ήρεμος και ψύχραιμος και ν’ αντιμετωπίζω τα πάντα με υπομονή. Νομίζω ότι η μεγαλύτερη αλλαγή έγινε μετά το Euro.
- Νιώθεις πιο απελευθερωμένος?
Πριν είχα εμμονές με πολλά και οι εμμονές μόνο καλό δεν κάνουν. Και οι δικοί μου άνθρωποι δεν είναι σε καμία περίπτωση υποχρεωμένοι ν’ ανέχονται τις δικές μου παραξενιές και ιδιοτροπίες.
- Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Πουγιόλ πριν υπέφερε για το ποδόσφαιρο και τώρα το απολαμβάνει?
Ναι. Πριν δεν περνούσε λεπτό, ούτε στιγμή που να μην σκέφτομαι τη μπάλα. Βέβαια λογικό δεν θα ήταν και το να ζεις σε μια ομάδα που κάνει αυτά που κάνει και να μην χαίρεσαι. Θα ήσουν για σκότωμα!
- Και τι κάνεις όταν δεν σκέφτεσαι το ποδόσφαιρο?
Βγαίνω με τους φίλους μου. Δεν κάνω τίποτα περίεργο ή παράξενο. Ό, τι κάνει ο κόσμος της ηλικίας μου. Προσέχω βέβαια πολύ, αλλά η διαφορά είναι ότι πλέον προσέχω και τους ανθρώπους που αγαπάω κι έχω κοντά μου.
- Θα συνεχίσεις στην Εθνική παρά τις φήμες? Μέχρι πότε?
Δεν το ξέρω. Όσο καιρό ήμουνα τραυματίας, είχα σχεδόν αποφασίσει να φύγω από την Εθνική. Για την ακρίβεια, είχα σκεφτεί να παρατήσω το ποδόσφαιρο. Τώρα όμως, ύστερα από τους οχτώ αυτούς πολύ δύσκολους μήνες, έχω ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις μου και προτιμάω να μην λέω τίποτα.
- Θέλω να μου διαψεύσεις κάτι: ότι μετά το Euro θα σταματήσεις.
Είχα αποφασίσει ν’ αφήσω την Εθνική μετά το Μουντιάλ, αλλά τελικά δεν το έκανα. Το καλύτερο είναι πιστεύω να μην λέω τίποτα.
- Δεν αποκλείεις όμως τίποτα…
Όχι, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά.
- Κάποιοι λένε ότι κάτι τέτοιο θα ήταν προς όφελος της Μπάρσα.
Το σίγουρο είναι ότι όσο περνάνε τα χρόνια, κάποια πράγματα δυσκολεύουν. Τα παιχνίδι είναι πάντα πολλά και οι απαιτήσεις και ο ανταγωνισμός μεγαλώνουν. Από την άλλη όμως, επειδή δεν είμαι από τους παίκτες που μπορούν να σταματήσουν τα ματς ή τις προπονήσεις για περισσότερες από τέσσερις μέρες, η Εθνική μου κάνει καλό.
- Μέχρι πότε πιστεύεις ότι θα μπορείς να παίζεις. Το να συνεχίζει κάποιος μέχρι τα 40 του δεν είναι πια κάτι το τόσο ασυνήθιστο.
Ε τότε θα πάω μέχρι τα 45 (γέλια)… Έχω την ίδια διάθεση και αγάπη με πριν και θα πηγαίνω ένα βήμα τη φορά.
- Θα τελειώσεις την καριέρα σου στην Μπάρσα ή δεν θα έλεγες όχι και σε κάτι καινούριο, μια τελευταία ας πούμε περιπέτεια?
Αυτά μόνο η ζωή και η μοίρα τ’ αποφασίζουν. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως νιώθω πολύ σημαντικός για την ομάδα και αυτό είναι τα πάντα για μένα. Όσο διάστημα έλειπα, τους έβλεπα και χαιρόταν η καρδιά μου αλλά τώρα δεν βλέπω την ώρα να είμαι και πάλι μαζί τους στο γήπεδο. Μπορείς να είσαι ακόμα σημαντικός και χωρίς να παίζεις, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν θέλω να το σκέφτομαι ακόμα. Αν έρθει κάποτε η μέρα που όλα αυτά θ’ αλλάξουν, τότε θα δούμε τι θα γίνει.
.
ElMundoDeportivo.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου