Ήταν το ματς της σειράς, το σημαντικότερο παιχνίδι του ομίλου, για το οποίο κουβέντες γίνονταν μήνες τώρα. Είδαμε ένα σχετικά παράξενο παιχνίδι, για το οποίο αυτό που μετράει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι το τρίποντο που κατέκτησαν οι νικητές, περίσταση που τους φέρνει πολύ κοντά στο Εuro του καλοκαιριού.
Ας τα πάρουμε όλα με τη σειρά. Στο πρώτο ημίχρονο η ελληνική ομάδα ήταν υποτονική, μην πω τίποτα άλλο, λιγότερο κολακευτικό. Έμοιαζε σα να έπαιζε για να κρατήσει το 0-0. Μόνο που αυτό το αποτέλεσμα ευνοούσε τους αντιπάλους. Κάποια στιγμή όφειλε να φορτσάρει, αλλιώς θα έχανε το στόχο χωρίς καν να προσπαθήσει...Η μεγάλη ευκαιρία των Κροατών ήταν εκεί. Με ένα γκολ, κάτι πολύ εφικτό αν κρίνει κανείς από την απόδοση της ελληνικής ομάδας, σχεδόν θα θεωρούσαν το διαβατήριο για τα τελικά. Δεν τόλμησαν, είχαν τη σχετική πρωτοβουλία, αλλά δεν έφτιαχναν φάσεις. Έκαναν μια κακή εμφάνιση, δυσανάλογη για τέτοιας σημασίας παιχνίδι, κάτι που φαίνεται περισσότερο στην αδυναμία τους όταν είχαν το πάνω χέρι, και όχι από το διάστημα που ήταν χειρότεροι στο γήπεδο. Δε θα ήταν υπερβολή αν έλεγα ότι στο πρώτο ημίχρονο καλύτεροι, από άποψη πάθους, ήταν οι...χούλιγκαν της εξέδρας, που έδρασαν για άλλη μια φορά εγκληματικά, και ενδεχομένως τα ΜΑΤ, παρά οι παίκτες στο τεραίν. Μέχρι και μολότοφ είδαμε...
Στο δεύτερο ημίχρονο η Ελλάδα μπήκε επιτέλους στο γήπεδο. Δεν έβγαλε μάτια, αλλά ανέβασε απόδοση, έψαχνε τη δημιουργία, είχε ψυχή, σκόραρε με Σαμαρά και Γκέκα (στο πετυχημένο του comeback, αφού έδειξε πως δεν ξέχασε την αγαπημένη του συνήθεια, να σκοράρει με την γαλανόλευκη) και ύστερα στο ρελαντί κράτησε το αποτέλεσμα. Αν, μάλιστα, ο απίστευτος Γουέμπ δεν ανακάλυπτε 7 !!!!!!! λεπτά καθυστερήσεις, η σεμνή τελετή θα τελείωνε γρηγορότερα...Η Ελλάδα δεν εντυπωσίασε, αλλά το ξέρουν όλοι πια πολύ καλά, έχει τον τρόπο της, και αυτό είναι το σημαντικότερο χαρακτηριστικό γνώρισμα της ποδοσφαιρικής της ταυτότητας, είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει. Πάντως, όταν τρέχουν, όταν έχουν δηλαδή καλή φυσική κατάσταση, και όταν παράλληλα είναι συγκεντρωμένοι και κάνουν κατάθεση ψυχής, οι έλληνες παίκτες συγκροτούν μια από τις καλύτερες άμυνες της Ευρώπης. Η Κροατία έχει κάποιους καλούς παίκτες, αλλά σαν ομάδα, όχι απλά δεν με έπεισε, αλλά θα έλεγα πως με απογοήτευσε. Καμία σχέση με την ομάδα του πρόσφατου παρελθόντος.
Τίποτα δεν τελείωσε για την ελληνική ομάδα, αλλά επίσης αυτό που είναι εξίσου ατελείωτο είναι η ικανότητα του Σάντος, του αποτελεσματικότερου για μένα προπονητή που πέρασε τα τελευταία χρόνια από τα ελληνικά γήπεδα, άξιου διαδόχου του Ρεχάγκελ. Θεωρώ πως δική του τακτική ήταν, για λόγους που γνωρίζει ο ίδιος καλύτερα από όλους, η Ελλάδα να φορτσάρει στο δεύτερο ημίχρονο. Δικαιώθηκε, και με το παραπάνω, και τώρα ετοιμάζεται για το τελικό παιχνίδι με τη Γεωργία. Οι πιθανότητες είναι με το μέρος του αναφανδόν...Όπως σχεδόν πάντα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου