Φάκελος Josep Lluis Núñez. Μέρος 2ο. Η Λανθασμένη Τακτική Των Superstars.

του Νίκου Περπερίδη

Τον Αύγουστο του 1981 ο Νούνιεζ επανεκλέγεται καθώς δεν υπήρχε άλλος υποψήφιος. Το 1982 είναι μια καλή χρονιά για την διοίκηση του. Η προσπάθεια για την αύξηση των μελών ήταν επιτυχής. Οι εγγραφές έφθασαν μέχρι και τις 100.000, ενώ το Κάμπ Νόου ανακαινίστηκε με αφορμή τις ανάγκες του Παγκοσμίου Κυπέλλου, που θα διεξαγόταν στην Ισπανία. Κατασκευάστηκε επίσης το Μίνι Εστάντι, που θα φιλοξενούσε τους αγώνες της Β’ ομάδας. Το χρήμα έρρεε άφθονο στα ταμεία του συλλόγου. Είχε έρθει η ώρα των μεγάλων δαπανών.

Η Μπάρσα, ως άλλος νεόπλουτος που δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί τα χρήματα του, άρχισε να ξοδεύει αλόγιστα. Ο Νούνιεζ ήθελε να μαζέψει στην Βαρκελώνη ότι καλύτερο κυκλοφορούσε στην ποδοσφαιρική αγορά. Έτσι το 1982 κατέφθασε στην Ιβηρική για λογαριασμό της Μπάρσα, ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα έναντι του υπέρογκου, για εκείνη την εποχή, ποσού των 120 εκ. πεσέτων (σημερινά, περίπου 8 εκ. ευρώ), ενώ ήδη στην πρωτεύουσα της Καταλονίας βρισκόταν ένας άλλος μεγάλος σταρ της εποχής, ο δυτικό-Γερμανός Μπέρντ Σούστερ. Σπουδαίος αλλά βρώμικος παίκτης και προβληματικός χαρακτήρας επίσης. Η συνύπαρξη των δύο, δεν υπήρξε ποτέ αρμονική. Ήταν δύο ωρολογιακές βόμβες στην ίδια βαλίτσα.

Την ίδια στιγμή και ενώ η Ισπανία πάλευε για να αναστηλώσει την κατεστραμμένη οικονομία της, οι πανάκριβες μεταγραφές του Νούνιεζ, προκάλεσαν την αντιπάθεια του συνόλου του ποδοσφαιρικού κόσμου (εκτός Μαδρίτης) που δεν έβλεπε με καλό μάτι την προσπάθεια δημιουργίας μιας ομάδας “με το έτσι θέλω.” Το “πείραμα” Μαραντόνα απέτυχε για λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναφερθούν και ο Αργεντινός σταρ έφυγε με προορισμό τον ιταλικό Νότο, αφήνοντας ως “προίκα” στην Μπάρσα ένα.. κύπελλο Ισπανίας αλλά και ένα διχασμένο κοινό.

Ωστόσο ο Νούνιεζ είχε πάντα τον τρόπο του να σαγηνεύει τα πλήθη. Η αρχική του αδιαφορία (το 1978) για τα πεπραγμένα στην ισπανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία, μετατράπηκε έπειτα σε οργή και ταυτόχρονη “ύψωση των λαβάρων” της ανεξαρτησίας της Καταλονίας. Ήταν η ώρα να καλύψει τα λάθη του κάτω από το εθνικό φρόνημα των Καταλανών. Ενώ όμως όλα έδειχναν ότι η κατάσταση θα εξελισσόταν ακόμη χειρότερα για την Μπάρσα, το 1985 οι Καταλανοί κατέκτησαν επιτέλους (μετά από 10ετή αναμονή) το πρωτάθλημα, με προπονητή τον Τέρι Βέναμπλς και τον Σούστερ που βρισκόταν στα “μαχαίρια” με τον πρόεδρο, να εξελίσσεται σε παίκτη κλειδί, βοηθώντας άθελα του τον Νούνιεζ να κερδίσει εκ νέου τις προεδρικές εκλογές, στις οποίες και πάλι δεν υπήρχε άλλος υποψήφιος, τον Μάιο της ίδιας χρονιάς!

Τα προβλήματα όμως της σχέσης προέδρου και παίκτη, δεν άργησαν να υπερκεράσουν ακόμη και την ίδια την ομάδα. Την επόμενη χρονιά, το 1986, η Μπάρσα θα έχανε την  χρυσή ευκαιρία να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης για 1^η φορά στην ιστορία της, καθώς ηττήθηκε επί ισπανικού εδάφους μάλιστα, στη Σεβίλλη,  από την ταπεινή Στεάουα Βουκουρεστίου του “μυθικού” Ντουκαντάμ. Εκείνο το βράδυ, ο Σούστερ προτίμησε να φύγει από το Σάντσεθ Πιθχουάν μόνος του.

Ο Νούνιεζ , την επόμενη αγωνιστική περίοδο απέκλεισε από την ομάδα τον Σούστερ και έβαλε για ακόμη μια φορά το χέρι στην τσέπη, ή μάλλον στα ταμεία του συλλόγου, για να πάρει στην Βαρκελώνη τον Γκάρι Λίνεκερ και τον Άντονι Θουμπιθαρέτα. Φευ. Τίποτα δεν άλλαξε και μέσα σ’ όλα, φημολογούνταν ότι ο πρόεδρος δεν πλήρωνε τους ποδοσφαιριστές με σκοπό να τους τιμωρήσει για την χαμηλή τους απόδοση. Η εύκολη και δαπανηρή τακτική της συνεχούς απόκτησης σούπερ σταρ, ήταν φανερό ότι είχε αποτύχει. Η Μπάρσα ζούσε με τις δάφνες του πρωταθλήματος που κατέκτησε το 1985. Το 1988  όμως, όλα θα άλλαζαν.

Διαβάστε στο 3^ο Μέρος : Η Ανταρσία Του Ξενοδοχείου Εσπέρια. Μία Νέα Αρχή.  
   

El Capita