Βιλανόβα και Ντελ Μπόσκε, σεβασμός παρακαλώ!

Όλοι βιώνουμε την παγκόσμια κρίση και στην Ισπανία και παντού. Μόνο μυστικό δεν είναι κάτι τέτοιο. Οι ρίζες όμως της κρίσης δεν είναι μόνο και αμιγώς οικονομικές. Πηγάζουν και από την απώλεια του ήθους, της καλοσύνης, της φιλίας και του σεβασμού. Ευτυχώς όμως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι. Οι Βιλανόβα και Ντελ Μπόσκε για παράδειγμα, αντιπροσωπεύουν όλες τις παραπάνω έννοιες στο έπακρο. Έχουμε, σχεδόν μηδενός εξαιρουμένου, βρεθεί εδώ και καιρό να επιβραβεύουμε τον λαϊκισμό αντί για την ειλικρίνεια, το νταηλίκι αντί για τον σεβασμό, την σκοπιμότητα αντί για την φιλία, την σκληρότητα αντί για την ανοχή, το ψέμα αντί για την ουσιαστική καλοσύνη. Το χειρότερο όμως ξέρετε ποιο είναι? Ότι όλα αυτά μας φαίνονται φυσιολογικά και πως «έτσι θα πρέπει να είναι τα πράγματα». Κάθε μέρα ακούμε για σκάνδαλα διαφθοράς πρωτίστως στην πολιτική και την κοινωνική ζωή και δευτερευόντως στο ποδόσφαιρο και κάνουμε πως ψιχαλίζει την στιγμή που όλοι μας φτύνουν.

Κάτι τέτοιες στιγμές λοιπόν, χαίρεσαι διπλά που υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Βιλανόβα και τον Ντελ Μπόσκε. Και οι δύο υπερασπίζονται αυτά που πιστεύουν, δεν κάνουν «κολοτούμπες» και αντιμετωπίζουν τον κόσμο με σεβασμό και χωρίς την παραμικρή αλαζονεία. Για τον Ντελ Μπόσκε, έχουν ειπωθεί τα πάντα. Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για έναν ακραιφνή οπαδό της Ρεάλ που αρνήθηκε όμως να κάνει τα χατίρια και τα καπρίτσια του Φλορεντίνο, με αποτέλεσμα να τον χτυπάνε απ’ όλες τις μεριές. Χωρίς να θέλω να πω ότι ο κύριος Πέρεζ είναι ένας κακός και μοχθηρός άνθρωπος, όλοι γνωρίζουμε ότι έχει υπό τις εντολές του ένα ισχυρό δημοσιογραφικό λόμπι που δεν έχει κανένα πρόβλημα να κάνε εκπτώσεις στην συνείδησή του, προκειμένου ν’ απολαμβάνει την παντός τύπου εύνοια του ισχυρού άντρα της Ρεάλ. Παράδειγμα είναι ο Ιγκουαϊν. Μέχρι πριν όχι από πολύ καιρό, ο Αργεντινός ήταν ένας μισθοφόρος, ένας κακός συμπαίκτης και δεν συμμαζεύεται. Επειδή όμως δεν έχει έρθει καμία πρόταση που να ικανοποιεί την Μαδρίτη, τώρα ο Ιγκουαϊν έγινε ξαφνικά ο τύπος που μένει στην ομάδα γιατί πονάει την φανέλα. Και αυτά μπορεί κάποιος να τα βρει όπου θέλει.

Αναφορικά με τον Βιλανόβα, οι πρώτοι που τον ζήτησαν όταν έμαθαν ότι φεύγει ο Πεπ, ήταν οι ίδιοι οι παίκτες. Οι Μέσι, Σεσκ, Τσάβι, Πικέ και Ινιέστα, τον γνωρίζουν από πρώτο χέρι και όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν μόνο ο προπονητής τους, αλλά έγινε μια πατρική φιγούρα γι’ αυτούς, ένας άνθρωπος της απολύτου εμπιστοσύνης. Δημιουργήθηκε ένας δεσμός που πολύ μα πολύ δύσκολα θα σπάσει. Ήδη από τις μικρές κατηγορίες που τον είχαν προπονητή, ήξεραν ότι ο Τίτο δεν ήταν μόνο ο προπονητής τους, αλλά και κάποιος που ζούσε μαζί τους και ήταν δίπλα τους μέρα και νύχτα. Επιπλέον, ο Πεπ ήξερε καλύτερα από τον καθένα πόσο αγαπητός είναι ο Τίτο και μολονότι είναι φίλοι καρδιακοί, αυτόν τον παράγοντα πάντα τον υπολόγιζε με ιδιαίτερη βαρύτητα σε ό, τι είχε να κάνει με τους παίκτες του.

Ο Τίτο έδωσε χτες την πρώτη συνέντευξη Τύπου της σεζόν και κατά την γνώμη του γράφοντος, παρέδωσε μάθημα ειλικρίνειας, ταπεινοφροσύνης και αυτοκριτικής. Όταν τον ρώτησαν για παράδειγμα για το μυθικό πλέον περιστατικό με τον Μουρίνιο, ο Τίτο αρκέστηκε να πει ότι οι εικόνες που έκαναν για μέρες τον γύρο του κόσμου, είναι αρκετή τιμωρία για τον οποιονδήποτε. Επίσης, δεν δίστασε ν’ αναλάβει και τις, όποιες, δικές του ευθύνες για το συμβάν. Ας θυμηθούμε αντίστοιχη συνέντευξη του Μουρίνιο, που τον υποτιμούσε και τον ειρωνευόταν λέγοντας σαρκαστικά ότι δεν ήξερε καν ποιος είναι.

Άνθρωποι όπως ο Ντελ Μπόσκε και ο Βιλανόβα, θα πρέπει να είναι παράδειγμα για όλους μας. Μπορεί ν’ ακουστεί δημαγωγικό, αλλά οι νέοι παίρνουν από μας παράδειγμα. Τι είχε γίνει δηλαδή τότε στο Σούπερ Καπ? Όλοι έλεγαν και ξανάλεγαν ότι ο ένας έβρισε τον άλλον πρώτος, όχι εκείνος έφταιγε, κλπ. Όπως όμως είπε ο Τίτο, δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμωρία από τις εικόνες που θα μείνουν παρούσες για πάντα. Προσωπικά πιστεύω ότι σε κανέναν από τους δύο δεν θ’ αρέσει τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους να βλέπουν αυτά που διαδραματίστηκαν. Θέματα και ζητήματα θα υπάρχουν όσο υπάρχει ποδόσφαιρο. Ένα είναι αυτό και άλλο όμως είναι η χειραγώγηση και η διαστρέβλωση, από τις μεγάλες αρετές και τέχνες του εν λόγω λόμπι. Ας αναρωτηθούμε το εξής: Δεν υπάρχουν δημοσιογράφοι που πριν καν ακόμα μιλήσουν, ξέρεις τι θα πουν? Η λίστα δεν είναι και μικρή…

Για παράδειγμα, χτες στο “Futboleros” ήταν ένας τύπος που μέσα σε 5 λεπτά είπε όλες τις ανοησίες του κόσμου για τον Τίτο. Το χειρότερο είναι ότι οι περισσότερες δεν μπορούν καν να χαρακτηριστούν σαν γνώμη, γιατί απλά είναι ψέματα. Για παράδειγμα: «Ο Ροσέλ δεν ήθελε τότε τον Πεπ, ούτε και τώρα τον Τίτο. Ο Λαπόρτα τον ήθελε και ο Ροσέλ επέμενε για άλλον υποψήφιο». Η λεπτομέρεια ας πούμε ότι ο Σάντρο δεν ήταν στην διοίκηση του Λαπόρτα όταν ήρθε ο Πεπ, είναι μάλλον ασήμαντη. Μην αναλωνόμαστε όμως σ’ αυτά. Άνθρωποι όπως οι Ντελ Μπόσκε και Βιλανόβα, δείχνουν ότι υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι κι άλλοι τρόποι, εκτός από το «βρώμικο» παιχνίδι, εκτός από τα λεφτά.

Τέτοιοι άνθρωποι χρειάζονται βοήθεια και στήριξη. Δεν θέλω να πω ότι ο Μουρίνιο είναι ο διάβολος προσωποποιημένος, σε καμία περίπτωση, αλλά όταν γίνεται κάτι στραβό και άσχημο πρέπει να το στηλιτεύουμε. Απ’ όποια πλευρά κι αν προέρχεται. Θα πουν βέβαια κάποιοι ότι το «καλό» και το «κακό» είναι όροι υποκειμενικοί, αλλά όσοι τα λένε αυτά συνήθως κρύβονται πίσω από κοινοτοπίες και χρησιμοποιούν τις έννοιες ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Τις τεντώνουν ή τις μαζεύουν, σύμφωνα με τις επιταγές της περίστασης. Όλοι όμως ξέρουμε ότι το να μαχαιρώσεις κάποιον πισώπλατα είναι κακό υποκειμενικά και αντικειμενικά. Την αυτοκριτική και την ανάληψη ευθύνης τα αποφεύγουν μόνο όσοι φοβούνται να παραδεχτούν το “mea culpa”.

fcbarcelonanoticias.com