Βλέποντας τους Μπαρτρά και Μουνιέσα να μεγαλώνουν

Υπάρχει η αίσθηση ότι ο θόρυβος που γίνεται γύρω από τον Χάβι Μαρτίνεζ είναι κάτι περισσότερο από να’ χαμε για να λέγαμε. Σίγουρα, αυτοί που βγαίνουν σε πρώτη ανάγνωση κερδισμένοι, είναι οι δημοσιογράφοι που έχουν να γεμίζουν τις σελίδες τους και τις εκπομπές τους με μια αν μη τι άλλο, πολύ πιασάρικη ιστορία. Όπου υπάρχει καπνός σίγουρα υπάρχει και φωτιά τις περισσότερες φορές, αλλά στην προκειμένη περίπτωση απαντάται ένα εμπόδιο: τα 40 εκατομμύρια της ρήτρας του. Με λίγα λόγια, αν το κόστος του δεν ήταν τόσο υψηλό, ο Χάβο θα είχε ήδη φορέσει την μπλαουγκράνα φανέλα.

Από την άλλη, βρίσκεται και ο αντίλογος του κατά πόσο η ομάδα χρειάζεται πραγματικά τον Μαρτίνεζ. Αν δηλαδή είναι πραγματική ποδοσφαιρική ανάγκη ή εν μέρει, πλασματική σκοπιμότητα. Οι διεθνείς βέβαια της Μπάρσα και είναι και πολλοί, στάζουνε μέλι για τον πιτσιρικά της Μπιλμπάο τόσο σε θέμα χαρακτήρα όσο και στο ότι δεν θα χρειαστεί καθόλου χρόνο να προσαρμοστεί. Καλώς να ορίσει λοιπόν, πολύ περισσότερο κιόλας από την στιγμή που δεν θέτει σε κίνδυνο και την θέση στην 11άδα κανενός.

Είναι όμως προφανές ότι το να ξοδευτούν τόσα λεφτά για κάποιον που μπορεί να μην είναι καν βασικός για ένα διάστημα, είναι κάτι που το ζητάνε οι οπαδοί, ο Τύπος και όποιος άλλος. Αυτό που θα είχε πραγματική σημασία και αξία, θα ήταν αν ο Τίτο έλεγε για παράδειγμα: «Προχωράμε με αυτό που έχουμε, που είναι κάτι το εκπληκτικό και θα είναι πάντα, γιατί έχουμε τις ακαδημίες». Και αν ο Ροσέλ του απαντούσε: «Τίτο, ο Μαρτίνεζ δεν θα έρθει γιατί η ομάδα δεν τον χρειάζεται, γιατί η τιμή του είναι πολύ υψηλή και γιατί στην τελική δεν μας φαίνεται σωστό και αξιοπρεπές σε τέτοιους καιρούς που ο κόσμος πεινάει, να πετάμε λεφτά από το παράθυρο. Εγώ ως πρόεδρος,  θα σε βοηθήσω ενδυναμώνοντας κι άλλο τις ακαδημίες».

Πίσω από τον Πουγιόλ, τον Πικέ και τον Μασεράνο, υπάρχουν οι Μπαρτρά και Μουνιέσα. Πίσω από τον Πέπε και τον Σέρχιο Ράμος, υπάρχουν ο Αλμπιόλ και ο Βαράν. Είναι δηλαδή δυσανάλογο για την Μπάρσα να πάρει έναν παίκτη που θα τον έχει για πολύ χρόνο στον πάγκο. Κι ας ξεχάσουμε ότι ο Μαρτίνεζ είναι ένας άλλος Μπουσκέτς, γιατί απλά ο Μπουσκέτς δεν έχει αντικαταστάτη. Ούτε εδώ, ούτε αλλού. Όλα αυτά θα σταματήσουν, αν ο πρόεδρος και ο προπονητής είναι ενωμένοι και με κοινή γραμμή σε περιόδους τέτοιες. Ο Ζουμπιζαρέτα, ήταν ο πρώτος που το πέτυχε κάνοντας τον τεχνικό, τον προπονητή της καλύτερης ομάδας του κόσμου. Σε αυτά τα χνάρια, βαδίζουν και οι Μπαρτρά και Μουνιέσα.

Emilio Pérez de Rozas - sport.es