Τζοάν Γκαμπερ, αυτός ο ξεχασμένος και παραγνωρισμένος άγνωστος

Όλοι ξέρουμε ότι η ποδοσφαιρική μνήμη σταματάει στο τελευταίο ματς, στο τελευταίο γκολ και δεν θέλει να ξέρει τίποτα περισσότερο για τις φιγούρες του παρελθόντος, για εκείνους που κατέστησαν το άθλημα το αγαπημένο των μαζών. Λίγη διάθεση έχουμε μετά από τόση νέα τεχνολογία, μάρκετινγκ και θέαμα, να θυμηθούμε πρόσωπα και πράγματα χωρίς τα οποία δεν θα υπήρχε αυτό που σήμερα αγαπάμε και θαυμάζουμε. Το έχουμε άραγε ποτέ αναλογιστεί αυτό? Στην  ιστορία της Μπάρσα, υπάρχει κάποιος, ο πιο σημαντικός, που αν θέλουμε να τον προσωποποιήσουμε θα πρέπει να φτιάξουμε ένα κράμα των Σαμιτιέρ, Κουμπάλα και Κρόιφ και να περιμένουμε την ώρα που θα πάρουν τις θέσεις τους όταν αποσυρθούν οι Γκουαρντιόλα και Μέσι. Υπεράνω όλων αυτών, πρώτος και μοναδικός, ο ιδρυτής και πέντε φορές πρόεδρος του συλλόγου, ο Τζοάν Γκαμπέρ.

Δυστυχώς για το ποδόσφαιρο και εν προκειμένω για την Μπάρσα, ο Γκαμπέρ περνάει στα ψιλά ως απλά ο Ελβετός που ίδρυσε το 1899 τον σύλλογο. Ας μην βιαζόμαστε όμως, δεν είναι τόσο απλό. Η ίδρυση της Μπαρσελόνα και της «μισητής» της γειτόνισσας, της άλλης όψης του ίδιου νομίσματος, δεν ήταν απλά ένας τρόπος έκφρασης της διαμάχης των ντόπιων και των ξένων μέσω του νέου πάθους που ονομαζόταν ποδόσφαιρο. Η διαμάχη είχε και θρησκευτικούς όρους, μεταξύ προτεσταντών ευαγγελιστών και ακραιφνών καθολικών. Από την πρώτη στιγμή που το ποδόσφαιρο έκανε την εμφάνισή του στην Βαρκελώνη, όσοι μπορούσαν να δουν λίγο πιο μακριά από την εποχή τους, είχαν ήδη διαπιστώσει ότι η πόλη θα διαχωριζόταν μια για πάντα από πολιτικής και κοινωνικής άποψης.

Ο Χανς Γκαμπέρ, έσωσε την ομάδα του από την εξαφάνιση 4 φορές, όταν οικονομικοί ή εσωτερικοί λόγοι απαιτούσαν την επανεμφάνιση εκείνου που είχε την γενική μια άνευ όρων αποδοχή. Μόλις σε 3 μήνες μέσα στο 1922, ο Γκαμπέρ αγόρασε με δικά του χρήματα το γήπεδο των Les Corts, δίνοντας 1 εκατομμύριο πεσέτες της εποχής. Τοποθέτησε τον θεμέλιο λίθο και υποσχέθηκε να φτιάξει ένα γήπεδο χωρητικότητας 35000 θέσεων. Και το έκανε. Πολύγλωσσος, καλλιεργημένος και με ταλέντο στο εμπόριο, ο Γκαμπέρ αγκάλιασε όσο κανείς τον καταλανικό σκοπό και τον συνέδεσε άρρηκτα με την ομάδα. Αυτό για όσους νομίζουν ότι το «κάτι περισσότερο από ένας σύλλογος» έχει τις απαρχές του στην εποχή του Φράνκο. Οι πεποιθήσεις του, του προξένησαν πολλά προβλήματα και εξορίστηκε το 1925, όταν κατηγορήθηκε από τον τοπικό κυβερνήτη, Μιλάνς ντε Μπος, ότι ηγείται ενός συλλόγου «αντεθνικού και επιβλαβούς για την πατρίδα».

Η Μπάρσα σώθηκε τότε από θαύμα και με τα χίλια ζόρια, αλλά οι πιέσεις και οι συνθήκες προκάλεσαν σοβαρά προβλήματα στην υγεία του Γκαμπέρ. Η παγκόσμια οικονομική καταστροφή του 1929, σήμανε την απώλεια σημαντικού μέρους της περιουσίας του. Αυτό ήταν και το τελειωτικό χτύπημα. Νιώθοντας μόνος και αδικημένος, αυτοκτόνησε στα 53 του μόλις χρόνια, στα τέλη Ιουλίου του 1930. Η αντίδραση που προκλήθηκε στην Βαρκελώνη, ήταν αυτή ενός φρενήρους μαζικού αποχαιρετισμού με καθολικό τελετουργικό και άπειρα δάκρυα για τον νεκρό, ακόμα κι όταν θαβόταν στην προτεσταντική ζώνη του νεκροταφείου του Μοντζουίκ.

25 χρόνια αργότερα, όταν ο τότε πρόεδρος Μιρό-Σανς ζήτησε να πάρει το Καμπ Νου το όνομά του, ως ελάχιστο και τόσο δικαιωματικό φόρο τιμής, οι Αρχές της εποχής το απαγόρευσαν σε μια προσπάθεια να μην θυμάται και πολύ ο κόσμος αυτό που ήταν και συμβόλιζε ο Γκαμπέρ. Η απόπειρα να ονομαστεί το γήπεδο Estadi Joan Gamper, δεν είχε καμία τύχη. «Βαφτίστηκε» και έμεινε Καμπ Νου…. Ένας άλλος πρόεδρος, ο Ενρίκ Γιαουντέτ, αμφιλεγόμενος και σε πολλούς σχεδόν μισητός, αποφάσισε το 1966 να οργανώνεται ένα τουρνουά στην μνήμη του ιδρυτή, που θα φέρει και το όνομά του. Τώρα πια το Γκαμπέρ, συμβολίζει την μετάβαση από την θερινή ραστώνη στην πάντοτε απαιτητική και δύσκολη χρονιά. Οι οπαδοί κατά την διάρκειά του, ανανεώνουν την ψήφο εμπιστοσύνης στην ομάδα τους και επιβεβαιώνουν τα όνειρα και τις προσδοκίες τους.

Έτσι, μεταξύ του πρωταθλήματος που έχει ήδη ξεκινήσει και του Σούπερ Καπ που περιμένει στην γωνία, στριμώχνεται το Γκαμπέρ…. Ένα Γκαμπέρ που σχεδόν αγκομαχάει για να ζήσει, χωρίς η διοίκηση να κάνει τίποτα για να το σώσει και να το καταστήσει βιώσιμο στην νέα εποχή. Και χωρίς να δίνει στο γήπεδο, το όνομα που για τόσες δεκαετίες εκκρεμεί περιμένοντας και περιμένοντας, ξεχασμένο και αντιμέτωπο με την υβριστική σχεδόν ασέβεια που δείχνουμε απέναντι στους πραγματικά και χωρίς κραυγές και διθυράμβους, μεγάλους. Το τελευταίο Γκαμπέρ που είχε κάποια σημασία, ήταν εκείνο στο οποίο ο Φάμπιο Καπέλο είχε πει ότι ο νεαρός τότε Μέσι, τον είχε αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Σήμερα, δεν έχει αξία ούτε καν για τους τουρίστες που τυχαίνει να βρίσκονται αυτές τις μέρες στην πόλη. Χωρίς διάθεση για μελοδράματα, η Μπάρσα έχει αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς με τον Ελβετό. Και δυστυχώς, δεν φαίνεται διατεθειμένη να τους πληρώσει όπως και όσο εκείνος το δικαιούται. Αντ’ αυτού, συνεχίζει να αγνοεί το τουρνουά, που είναι πλέον μια τυπική διαδικασία μεταξύ των πολλών άλλων αγωνιστικών υποχρεώσεων.

martiperarnau.com