Σήμερα με την ευκαιρία της επετείου του ντεμπούτου του Μέσσι στην πρώτη ομάδα της Βαρκελώνης ο νους πηγαίνει στη μεγάλη Μπαρσελόνα του Ράικαρντ. Με τις τεράστιες μορφές εκείνης της ομάδας όπως ο Ρόνυ ή ο Ντέκο και φυσικά ο Ετό. Και στη σκιά τους ένα ντροπαλό αγόρι που ήταν ντροπαλό από νήπιο όταν σα μια μπάλα με μαλλιά κορόιδευε δεκάχρονους στο γήπεδο. Ένα ντροπαλό παιδί που υπόγραψε σε μια χαρτοπετσέτα και μέσα στη σιωπή έβλεπε τα μεγαθήρια της Μπάρσα και μάθαινε την τεχνική, τη δύναμη, την ταχύτητα τους. Ήταν ο Λίο Μέσσι. Ένα σφουγγάρι που ρουφούσε και διάνθιζε το εκ γενετής ταλέντο του βάζοντας κάτω το κεφάλι και δουλεύοντας συνέχεια.
Και τους ξεπέρασε γρήγορα. Ξεπέρασε τους δασκάλους του. Αυτός ο ψύλλος είναι που πήρε τη σκυτάλη απ' αυτούς και μπήκε στη σειρά, έβαλε το όνομά του στους παγκόσμιας κλάσης θρύλους- παίκτες αυτής της ομάδας σύμβολο και μύθος. Ακόμα είμαστε εδώ. Η ιστορία δεν έχει προχωρήσει τόσο, ώστε να απομακρυνθούμε και να δούμε με ψύχραιμο μάτι αυτά που έκανε , κάνει και θα συνεχίσει να κάνει αυτό το ποδοσφαιρικό διαμάντι ύψιστης καθαρότητας και μαγείας. Γιατί από τον Μαραντόνα έχουμε να δούμε κάτι τέτοιο. Από το Ρόνυ έχουμε να απολαύσουμε κάτι τέτοιο πρωτόγνωρα εντυπωσιακό.
Σήμερα θυμόμαστε τη στιγμή που μπήκε στη θέση του Ντέκο στο παιχνίδι με την Εσπανιόλ, την ώρα που έδυε το άστρο του βραζιλιάνου, ένα νέο αστέρι, ένας νέος ήλιος ανέτειλε στο ποδοσφαιρικό σύμπαν. Και θυμόμαστε όλοι όσοι εμείς δε χάνουμε παιχνίδι της Μπάρσα ποτέ, το μεγάλο κοντό που χαζεύει τους πάντες μέχρι σήμερα, που ενσωμάτωσε στα χαρίσματά του τα μαγικά χαρακτηριστικά του Ρόνυ, το κοντρόλ της μπάλας σα τρεχούμενο νερό, όταν περνούσε μαζί της σαν αεράκι ανάμεσα στα ξύλινα ομοιώματα, τους ξαφνικούς κεραυνούς στη δύναμη των σουτ, που ξυπνούσαν τις αισθήσεις και κυρίως την αίσθηση της υπεροχής να παίρνεις την ομάδα στις πλάτες σου χωρίς να κρύβεσαι, να τη διοικείς υπηρετώντας την σαν τον τελευταίο δούλο της με μόνο στόχο την επιτυχία της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου