Σκέφτομαι και γράφω… για την επιθετική καινοτομία του Tito

του Γιώργου Μπέγκου

Μετά από δέκα επίσημα ματς, μπορούμε με μεγαλύτερη σιγουριά να εντοπίσουμε κάποια από τα νέα στοιχεία, που ο Tito Vilanova προσπαθεί να εμφυσήσει στους παίκτες της Barça, ιδιαίτερα μετά το ματς στη Λισαβόνα, όπου θεωρώ πως σχεδόν όλα λειτούργησαν όπως τα σχεδιάζει στο μυαλό του ο προπονητής. Τουλάχιστον στον επιθετικό τομέα…

Η καινοτομία του Tito έχει να κάνει με τη διάταξη των ποδοσφαιριστών στον αγωνιστικό χώρο, και ιδιαίτερα με το πλάτος που δίνει στην επίθεση της ομάδας. Οι δυο ακραίοι επιθετικοί πλέον βρίσκονται πάνω στη γραμμή του πλαγίου άουτ, και συγκλίνουν προς την περιοχή μονάχα όταν είναι ξεκάθαρο πως η επίθεση θα εκδηλωθεί από την απέναντι πλευρά. Εξαιτίας αυτής της τοποθέτησης, οι ακραίοι αμυντικοί ανεβαίνουν μονάχα ως ένα σημείο, και όχι μέχρι την τελική γραμμή.

Το θέμα όμως είναι τι προσπαθεί να πετύχει ο Vilanova με αυτό τον τρόπο…

Αν κάποιος παρατηρήσει τις κινήσεις του Messi και του Fabregas στον αγωνιστικό χώρο θα πάρει την απάντησή του. Σίγουρα το πλέον εμφανές είναι το γεγονός πως ο Leo γυρίζει πολύ πιο συχνά προς τα πίσω για να πάρει τη μπάλα. Παράλληλα όμως ο Cesc, που θεωρητικά παίζει στο κέντρο, σπεύδει να καλύψει το κενό που αφήνει ο Messi στην επίθεση. Υπάρχει συνεχής εναλλαγή θέσεων μεταξύ των δυο, είτε η κίνηση είναι κάθετη, είτε είναι παράλληλη. Πίσω ο ένας, μπροστά ο άλλος. Δεξιά ο ένας, αριστερά ο άλλος. Ένα βήμα πίσω τους βρίσκεται ο “εγκέφαλος” Xavi που αποφασίζει που θα πάει η μπάλα, και ακόμα ένα βήμα πιο πίσω ο Busquets ώστε να “επαναφέρει την τάξη”, όποτε αυτή χαθεί.

Είναι πλέον αντιληπτό πως η τοποθέτηση των ακραίων επιθετικών πάνω στις γραμμές αποσκοπεί στη δημιουργία κενών ώστε να χωρέσουν και τα δυο “ψευδοεννιάρια” που χρησιμοποιεί ο Tito στο κέντρο της επίθεσης. Η αντίπαλη άμυνα αναγκάζεται να “ανοίξει” στο πλάτος που ορίζει η Barça, ώστε να επιτηρεί τους ακραίους επιθετικούς, δημιουργώντας χώρους στον κάθετο άξονα.

Στις περιπτώσεις που το ματς δεν κυλάει ευνοϊκά για την ομάδα, κάτι που συνέβη ουκ ολίγες φορές μέχρι στιγμής φέτος, όλη η ομάδα ανεβαίνει πολύ ψηλά στο αντίπαλο μισό και έτσι οι Cesc, Messi, Xavi, Busquets δημιουργούν ένα τετράγωνο στον κάθετο άξονα, ενώ παράλληλα οι ακραίοι αμυντικοί μετατρέπονται ξεκάθαρα σε μέσους. Με αυτό τον τρόπο ο Tito όχι απλά ασκεί ασφυκτική πίεση στον αντίπαλο, αλλά κυριολεκτικά τον “πνίγει” μέσα στην περιοχή του. Η αχίλλειος πτέρνα αυτής της τακτικής είναι η ευάλωτη σε αντεπιθέσεις άμυνα, σε περίπτωση που η μπάλα χαθεί και περάσει από τις “γραμμές πολιορκίας”, καθώς η απαραίτητη τοποθέτηση των στόπερ στο κέντρο του γηπέδου, ώστε να λειτουργούν περισσότερο ως αμυντικά χαφ, αφήνει σχεδόν ανυπεράσπιστο τον Valdés.

Η προσθήκη αυτού του νέου όπλου στην επιθετική φαρέτρα της ομάδας, τουλάχιστον βάσει αποτελεσμάτων, φαίνεται να είναι πολύ χρήσιμη και σημαντική. Μένει να αντιμετωπιστεί το αμυντικό πρόβλημα. Είναι δεδομένο όμως, πως οι συνεχείς τραυματισμοί των αμυντικών, δεν έχουν επιτρέψει στον Vilanova να δουλέψει πάνω σε αυτή την αδυναμία, όσο θα ήθελε.