Χρειαζόμαστε επιθετικό?

Του Marti Perarnau

Ο Τίτο Βιλανόβα απέκλεισε ρητά μια τέτοια πιθανότηα, αντίθετα με τις εικασίες και τα σενάρια των ΜΜΕ. Κάποιοι μπορεί να το αποδίδουν απλά στην λιτή και αυστηρή οικονομική πολιτική της διοίκησης, αλλά δεν πρέπει να παραβλέπουμε την τυφλή εμπιστοσύνη και δικαίως που δείχνει στο υπάρχον υλικό που έχει στα χέρια του σε συνδυασμό με την έλλειψη κάτι του αξιόλογου στην αγορά. Πρώτα απ’ όλα, η «φτωχή» συνεισφορά των παρτενέρ του Μέσι οφείλεται σε απανωτούς τραυματισμούς και στους πειραματισμούς που είχε επιχειρήσει ο Πεπ, όπως είχε άλλωστε και ο ίδιος παραδεχτεί. Κι όμως, τα στατιστικά της ομάδας παρουσίασαν βελτίωση σε σχέση με άλλες χρονιές. Ο αντίλογος βέβαια είναι ότι όταν ο Μέσι δεν έπαιρνε τους ώμους την ομάδα, δεν βρισκόταν αυτός που θα έκανε κάτι τέτοιο.

ΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΉ

-Λίο Μέσι, 25 ετών. Δεν μπορώ να είμαι εγώ αυτός που θα προσδιορίσει και θα χαρακτηρίσει με ακρίβεια τον μεγαλύτερο «δολοφόνο» των επιθετικών προσδιορισμών που έχουμε δει ποτέ.

-Νταβίντ Βίγια, 31ετών. Πάνω που ο Νταβίντ βρισκόταν στην χρονιά της καθιέρωσής του στην ομάδα, τραυματίζεται σοβαρά. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το διάστημα που έπαιξε οι επιδόσεις του τον κράτησαν ακόμα κι εκτός βασικού σχήματος. Χωρίς να είμαστε σε θέση να προδικάσουμε τίποτα, η ηλικία του σε συνδυασμό με την απραξία τόσων μηνών και την πιθανότητα υποτροπής, γεννάνε αμφιβολίες. Στα υπέρ του βέβαια είναι η θέλησή του και η αφοσίωσή του και κυρίως, η συνέπειά του. Δεν είναι από τους παίκτες που τους ξεγράφεις έτσι απλά χωρίς να κινδυνεύεις να εκτεθείς ανεπανόρθωτα.

-Πέδρο Ροντρίγκεζ, 25 ετών. Ακόμα ένα θύμα των τραυματισμών. Χωρίς κανένας από τους τραυματισμούς που τον κράτησαν εκτός δράσης να είναι κάτι το ιδιαίτερα σοβαρό, η συνεχής παρουσία τους και η διάρκειά τους προβληματίζουν. Είναι όμως αυτό από μόνο του αρκετό για να σκεφτεί ο σύλλογος την πώληση ενός παίκτη που τις πρώτες δύο σεζόν είχε βγάλει μάτια στην Μπάρσα και στην Εθνική? Γνώμη μου είναι πώς όχι. Η ηλικία του αφήνει πάρα πολλές ελπίδες για ένα σαφώς καλύτερο μέλλον.

-Αλέξις Σάντσεζ, 24 ετών. Οι πρώτε εντυπώσεις είναι γενικά πολύ θετικές. Η προσαρμογή του ήταν άψογη στο στιλ της ομάδας, αλλά και στ’ αποδυτήρια όπου έχει κερδίσει την αγάπη όλων. Τα στατιστικά του όμως δεν ήταν και τα καλύτερα δυνατά. Έχει όμως το ελαφρυντικό ότι προήλθε από ένα πρωτάθλημα με εντελώς άλλη νοοτροπία και δεν πέρασε και λίγα εξαιτίας των τραυματισμών του. Η λογική λέει ότι φέτος είναι η ώρα του και πως θα είναι από τους παρτενέρ του Μέσι στην επίθεση.

-Ιμπραήμ Αφελάι, 26 ετών. Ένας σοβαρός τραυματισμός τον παρόπλισε. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν μετά από τόσο καιρό στην ομάδα έχει προσαρμοστεί, ενώ η «έκρηξη» των Κουένκα και Τεγιό κάνουν ακόμα πιο δύσκολο το έργο της παραμονής και καθιέρωσης του. Πρόκειται όμως για αδιαμφισβήτητο ταλέντο και αν ισχύουν αυτά που είδαμε στο Euro, ίσως να του αξίζει μια ακόμα ευκαιρία.

-Ισαάκ Κουένκα, 21 ετών. Από τις ευχάριστες εκπλήξεις. Ωριμότητα εκπληκτική για την ηλικία του και πολύ καλή αντίληψη του παιχνιδιού της ομάδας. Κάτι όμως ακόμα του λείπει για να γίνει ολοκληρωμένος επιθετικός και ίσως αυτό το «κάτι» να πρέπει να το αναζητήσει σε άλλη ομάδα σαν δανεικός. Τίποτα όμως δεν είναι βέβαιο και μην ξεχνάμε ότι θα είναι εκτός γηπέδων μέχρι τον Οκτώβρη.

-Κρίστιαν Τεγιό, 21 ετών. Ταλέντο, τεχνική, ταχύτητα. Πρέπει όμως να μάθει να λειτουργεί πιο ομαδικά και να βρίσκεται καλύτερα μέσα στο γήπεδο με τους συμπαίκτες του. Αναρωτιέμαι κάποιες φορές τι θα είχε συμβεί αν δεν είχε χάσει εκείνο το τετ α τετ μπροστά από τον Κασίγιας. Θα γέμιζε και πάλι εξώφυλλα? Θα τον ζητούσαν περισσότεροι στην Εθνική? Θα είχε περισσότερες προτάσεις? Αν συνεχίσει να εξελίσσεται, το μέλλον του ανήκει.

-Τζέραρντ Ντεουλοφέου, 18 ετών. Ο μόνος λόγος που βρίσκεται σε αυτήν την λίστα είναι πως οι εμφανίσεις τους με την δεύτερη ομάδα, ειδικά προς τα τέλη της σεζόν, και με την Εθνική στο ευρωπαϊκό κάτω των 19, έχουν κάνει πολύ κόσμο να μιλάει γι’ αυτόν πολύ περισσότερο απ’ όσο θα ήθελε ο σύλλογος. Μην ξεχνάμε όμως ότι είναι ακόμα πολύ νέος, δεν είναι και ο πιο εύκολος χαρακτήρας του κόσμου και θα πρέπει να μείνει ακόμα μια χρονιά στην δεύτερη ομάδα. Σε όλους όσους βιάζονται να τον δουν στην πρώτη ομάδα, ας θυμίσω απλά τις περιπτώσεις των Μπόγιαν και Τζιοβάνι Ντος Σάντος.

ΠΙΘΑΝΕΣ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ

«Πριν αποκτηθεί κάποιος, ας δούμε ποιοι πρέπει να φύγουν». Είναι απλά κοινή λογική. Και περισσότερο στην περίπτωση της Μπάρσα, όπου η απόλυτη εμπιστοσύνη στις ακαδημίες, υποχρεώνει την ομάδα να μην έχει και πάρα πολλούς παίκτες. Θα πρέπει λοιπόν να έχουμε 1 ή 2 αποχωρήσεις. Στην επίθεση για παράδειγμα, όλοι πλην του Μέσι και του Αλέξις, είναι πιθανοί υποψήφιοι. Επίσης και οι Πέδρο και Βίγια θα έπρεπε λογικά να είναι εκτός αυτής της λίστας υποψηφίων. Οι Αφελάιο, Κουένκα και Τεγιό, θα μπορούσαν να δοκιμάσουν την τύχη τους αλλού, οι δύο τελευταίοι με το καθεστώς του δανεισμού.

ΚΑΙ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ?

Αν ξεκινήσουμε με το δεδομένο ότι ο Μέσι θα συνεχίσει να παίζει σαν 9άρι, τα ονόματα των Φαλκάο, Γιορέντε ή Φαν Πέρσι, αυτόματα απορρίπτονται. Πάμε λοιπόν για κάποιον που θα πρέπει να παίζει στα πλάγια της επίθεσης. Είναι όμως πραγματικά αναγκαίο? Όλοι περιμένουν πολλά από τον Αλέξις κι ακόμα κι αν οι Βίγια και Πέδρο δεν είναι φέτος στα καλύτερά τους, δεν παύουν να είναι οι Βίγια και Πέδρο. Έχοντάς τους λοιπόν δίπλα του ο Μέσι όλους αυτούς, μιλάμε για μια επίθεση-φωτιά. Δεν μπορεί πια αυτή η ομάδα να κυνηγηθεί κι άλλο από τους τραυματισμούς…

Ας σκεφτούμε κάπως έτσι: Αν είχαμε τις δύο καλύτερες περσινές ομάδες της Ευρώπης στην ίδια κατάσταση. Τι θα ήταν η Μπάγερν χωρίς τους Όλιτς και Γκόμεζ και με τους Ρόμπεν και Μίλερ τραυματίες? Κι αν η Ρεάλ ήταν όλη την χρονιά χωρίς τον Μπενζεμά και με τους Ιγκουαϊν και Ντι Μαρία μονίμως ντεφορμέ? Αν όλα πάνε κατ’ ευχή, οι Κουένκα και Τεγιό θα συνεχίσουν να βελτιώνονται και ο Αφελάι θα προσαρμοστεί πια πλήρως. Όπως και να’ χει όμως η τελική απόφαση είναι του Τίτο. Ας δούμε όμως τις εναλλακτικές θα υπήρχαν:

ΠΙΘΑΝΟΙ ΠΛΑΓΙΟΙ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΙ

-Μεγάλη μεταγραφή. Θα ερχόταν για θέση βασικού. Κάτι τύπου Χουλκ και Νέιμαρ. Θα προσαρμοζόντουσαν όμως στο στιλ των μπλαουγκράνα με άνεση? Θα δεχόντουσαν έναν λιγότερο πρωταγωνιστικό ρόλο από την στιγμή που υπάρχει ο Μέσι? Τελευταίο και κυριότερο, θα ήταν σωστό και φρόνιμο η Μπάρσα να πληρώσει ένα σκασμό λεφτά για να έχει κάποιον στο πάγκο?

-Μια οικονομική λύση. Οι μόνες επιλογές που θα ταίριαζαν, είναι αυτές των Αντριάν και Μουνιαϊν. Εδώ όμως προκύπτει ένα άλλο ερώτημα, άσχετο με τα παραπάνω: Θα μπορούσαν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων? Προφανώς μόνο ο χρόνος μπορεί να δώσει αυτήν την απάντηση.

ΕΝΑΣ ΚΑΘΑΡΟΑΙΜΟΣ ΣΕΝΤΕΡ ΦΟΡ ΣΑΝ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ?

Προοπτική που συζητήθηκε πολύ μετά τον αποκλεισμό από την Τσέλσι. Ειδικότερα στην τελευταία μισή ώρα του ματς, οι περισσότεροι από μας ευχηθήκαμε να υπήρχε ένας “killer” απλά και μόνο για να «καρφώσει» τη μπάλα στα δίχτυα του Τσεκ. Αν αναλογιστούμε όμως πιο σφαιρικά μια τέτοια πιθανότητα, ίσως δούμε ότι μια ομάδα του βεληνεκούς της Μπάρσα, δεν μπορεί να έχει έναν τέτοιο παίκτη μόνο για τέτοιες στιγμές. Πολύ περισσότερο αν επιλέξεις να έχεις έναν παίκτη τέτοιου στιλ, αλλά κατώτερης ποιότητας. Θα μπορεί να σου «καθαρίσει» τέτοια παιχνίδια?

Η σωστότερη λύση λοιπόν είναι μία: Απόκτηση ενός βετεράνου που θα δεχόταν αδιαμαρτύρητα να γίνει ο «νέος Λάρσον». Μιλίτο λοιπόν ή Κλόζε τώρα που ο Ντρογκμπά είναι στην Κίνα? Η πραγματικότητα όμως δείχνει ότι εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, ο Τίτο δεν θα παρεκκλίνει από την πεπατημένη του Πεπ: Πρώτα φροντίζουμε να λειτουργήσει το αρχικό σχέδιο στην εντέλεια και μετά σκεφτόμαστε και προγραμματίζουμε τις όποιες εναλλακτικές.