Η ψυχολογία του Λιονέλ Μέσσι

Αφορμή γι' αυτό το άρθρο η κουβέντα του Λίο με το Βίγια πάνω στην κάψα του αγώνα με τη Γρανάδα, κάτι φυσιολογικό που συμβαίνει και που γνωρίζουν όσοι  έχουν ασχοληθεί σοβαρά με τον αθλητισμό. Οι αντίπαλοι της Μπάρσα έσπευσαν να δουν με το μάτι της αποδοκιμασίας την ενέργεια ενός παίκτη που είναι ένα ξεχωριστό είδωλο των ημερών μας, τόσο όσο αφορά τα ποδοσφαιρικά του επιτεύγματα, όσο και την μοναδική κοινωνική προσωπικότητά του. Με αφορμή το γεγονός μπορούμε να επιχειρήσουμε να εμβαθύνουμε στην ψυχολογία ενός ανθρώπου που είναι πανάξιο μέλος της Μπαρσελόνα, αλλά και ένα παράδειγμα προς μίμηση σ'αυτές τις παρακμιακές εποχές που ζούμε.

Στο δεύτερο μισό της τρίτης δεκαετίας της ζωής του ο Λιονέλ Μέσσι είναι ένα παγκόσμιο είδωλο και σημείο αναφοράς. Το άθλημα με το οποίο ασχολείται, αλλά και η ανεπανάληπτη και αξεπέραστη εικόνα του σ' αυτό, τον έχουν βάλει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και των χειροκροτημάτων αποδοχής στο μέγιστο όλου του φίλαθλου κόσμου. Μπορεί να γίνει κατανοητό πόσο τεράστιο βάρος είναι  αυτό γι' αυτό το παιδί; Μπορούμε να καταλάβουμε πώς αισθάνεται ο ίδιος ο Λίο πέρα από την εικόνα που έχουμε σχηματίσει εμείς γι' αυτόν; Είναι εύκολο σαν ανθρώπινη προσωπικότητα να διαχειριστείς όχι μια απλή δημοσιότητα, αλλά ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ που κουβαλά ο αργεντινός, ο πραγματικός special one και όχι ο γνωστός με τις κολακαίες των άλλων; Υπάρχουν πολλά παραδείγματα παλαιότερα και πρόσφατα που δείχνουν αν όχι το δύσκολο, αλλά το ακατόρθωτο του πράγματος. Ναι, ξέρω που πάει  το μυαλό σας. Σ' έναν άλλο μάγο πρόσφατο από τους πολλούς μάγους της Μπαρσελόνα μας. Στο Ρόνυ. Ένα εκπληκτικό ταλέντο που η παγίδα της σόου μπιζ ήταν αμείλικτη μαζί του και θα λέγαμε ανέκοψε πρόωρα την ακόμα κι άλλο εξελίσιμη πορεία του. 

Είναι δύσκολο να μην τρελαθείς όταν η θέση σου είναι αυτή του θρόνου και οι υπόλοιποι στην ουσία δεν μπορούν να μιλήσουν αληθινά μαζί σου, αφού το μόνο που κάνουν είναι να σε ζητωκραυγάζουν. Υπάρχει ένα είδος μοναξιάς στο Λίο καθώς είναι ένα επίπεδο παραπάνω φυλακισμένος στο μεγάλο, ξεχωριστό ταλέντο που του έδωσε απλόχερα ο θεός, είτε αυτός μπορεί να ονομαστεί φύση είτε ιερότητα. Αυτός όμως τι κάνει; Πώς αντιδρά; Αντί να επαναπαυτεί στις δάφνες του - και τώρα να σταματήσει είναι σούπερ επιτυχημένος - και να δρέψει τους καρπούς της επιτυχίας του για δυο τρεις γενιές, αυτός καλυτερεύει χρόνο με το χρόνο! Αγωνιστικά αυξάνει και εμπλουτίζει τα ρεκόρ και την απόδοσή του, ενώ όσο αφορα τα αδηφάγα μέσα ενημέρωσης και καννιβαλισμού των διαφημιστών και μίντια κρατά μια τέτοια αποστασιοποιημένη στάση που πολλές φορές απορείς αν γνωρίζει σε ποιο πλανήτη βρίσκεται.

Δεν είναι όμως προσποίηση. Ο Λίο έχει εκείνες τις βάσεις που τον κρατούν στέρεο στο έδαφος και όχι μόνο προσγειωμένο, αλλά σχεδόν αδιάφορο. Οι δύσκολες συνθήκες της παιδικής του ηλικίας όσο αφορα το πρόβλημα υγείας του, οι ταπεινές καταβολές της καταγωγής του, αλλά και το ποδοσφαιρικό σχολείο όχι αθλητικών αρχών, αλλά ανθρώπινων που ανδρώθηκε, τον καθιστούν μια προσωπικότητα με αυτογνωσία και επίγνωση της θέσης του, με συνειδητοποίηση της ματαιότητας κάποιων πραγμάτων όταν κλείσουν τα φώτα των προβολέων και των κραυγών λατρείας. Είναι το παιδί της διπλανής γειτονιάς που δύσκολα θα φύγει από τα μέρη που συχνάζουν οι παρέες του. Είναι ακόμα ένας άνθρωπος που σαν άνθρωπος γήινος κι αυτός - αν και όπως λέει ο φίλος μου ο Έντι  είναι ένας αλήτης άγγελος που έπεσε στη γη - έχει τις ανθρώπινες αδυναμίες του στο παιχνίδι και όταν για παράδειγμα δεν μπαίνει η μπάλα μέσα κάποιες φορές, μπορεί να πει στο σύντροφό του να του την πασάρει καλύτερα. 

 Είναι αληθινός;  Υπάρχει; Δεν τον βλέπεις στα μεγάλα σαλόνια περιτριγυρισμένο από  την αυταπάτη της ευδαιμονίας. Δεν κάνει καλλιστεία για την καλή του, αλλά ζευγαρώνει με την παιδική του φίλη. Θα αντέξει τόση ταπεινότητα; Θα σπάσει κάποτε και θα θελήσει να γευτεί το μεθύσι της ανεμελιάς και  της ένοχης ξεγνοιασιάς; Ό,τι και να κάνει στη συνέχεια,  για την τέχνη του ,αλλά και την ανθρωπιά του,  είναι ένας ζωντανός μύθος,  ένας ζωντανός θρύλος.