Ανατροπή με μεγάλη σημασία

Του Κώστα Μαρούντα

Σήμερα, θα μου επιτρέψετε να πω, ότι είχαμε να κάνουμε με μια από τις σημαντικότερες βραδιές της ποδοσφαιρικής Μπαρσελόνα τον τελευταίο χρόνο. Θα αναρωτηθεί εύλογα κανείς: τι μας λες ρε μεγάλε; Πήραμε κάποιον τίτλο; Κάναμε καμία φαντεζί εμφάνιση; Νικήσαμε τη Ρεάλ Μαδρίτης στο Μπερναμπέου; Κάναμε κάποια σπουδαία ευρωπαϊκή νίκη; Όχι, προφανώς, όχι. Το γεγονός, όμως, ότι η ομάδα γύρισε από το 0-2 και κατέκτησε ένα σημαντικότατο τρίποντο εκεί που η Μαδρίτη έφυγε με τα κεφάλια των παικτών της σκυμμένα, σηματοδοτεί κάτι το σπουδαίο. 

Μα, το πιο σπουδαίο είναι πως η ομάδα σημείωσε μια ανατροπή, που η ευρύτερη (βαθμολογική, ψυχολογική) σημασία της θα φανεί στο μέλλον. Αλήθεια, ποιος από εμάς πίστευε όταν διαμορφωνόταν το 2-0 από το δεύτερο γκολ της Σεβίλλης, ότι η Μπαρσελόνα θα έπαιζε τα ρέστα της στα υπόλοιπα λεπτά του παιχνιδιού για να νικήσει; Ίσως, ούτε ο Τίτο. Και μια και είπα Τίτο,τελικά διαφωνεί κανείς ότι έχει άστρο ο άνθρωπος; Για να ξαναγυρίσουμε στις σκέψεις που μάλλον όλοι θα κάναμε μετά το 0-2, το καλύτερο που μπορούσαμε να φανταστούμε θα ήταν μήπως θα καταφέρναμε να εξασφαλίζαμε την απόδραση με το βαθμό της ισοπαλίας-στην καλύτερη των περιπτώσεων. Ίσως, ακόμα και μετά το 2-2 να νιώσαμε ευχαριστημένοι που τη γλιτώσαμε… Όμως, η φετινή Μπάρσα έχει επιδείξει μια άλλη αίσθηση. Που της επιτρέπει να παίρνει αυτό που θέλει στη συντριπτική πλειοψηφία των φετινών της έως τώρα υποχρεώσεων. Μόνο το super cup, και πιο συγκεκριμένα το δεύτερο παιχνίδι στη Μαδρίτη, πληγώνει, αλλά ας είναι… Μεγάλο πράγμα αυτή η ανατροπή. Θα το τονίζω συνέχεια. Δεν είναι όλα ρόδινα. Η ομάδα παρότι νίκησε, παρότι πέτυχε ένα σημαντικό κατόρθωμα να γυρίσει το αποτέλεσμα απέναντι σε μια πολύ καλη ομάδα, εξακολουθεί να τρώει εύκολα γκολ σε ορισμένα παιχνίδια. Το ότι αυτά δεν έχουν στοιχίσει βαθμολογικές απώλειες στα φετινά παιχνίδια του ισπανικού πρωταθλήματος, αλλά και σε αυτό με τη Σπαρτάκ για το champions league, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια σε αυτό, κοιτώντας τη βαθμολογία και αυτοβαυκαλιζόμενοι για το 3-2 της Σεβίλλης. 

Ας το δούμε αντίστροφα το πράγμα. Αν δεν δεχόταν η Μπάρσα τόσο εύκολα γκολ σε ορισμένους αγώνες, τότε η δουλειά της θα ήταν πιο εύκολη. Δεν θα αγκομαχούσε, δεν θα φλέρταρε με τη γκέλα, δεν θα μας άγχωνε τόσο. Βέβαια, είναι γλυκό και ανεβάζει την αδρεναλίνη το να μπορούμε να γυρνάμε τα αποτελέσματα. Αλλά, κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει, ή να περιοριστεί η κακή συνήθεια να τρώμε εύκολα, και κάπως ανόητα γκολ. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να κάνω μια μικρή παρατήρηση, χωρίς να θέλω να αφήσω κάποια γενική μομφή για τον ποδοσφαιριστή μας. Θα μπορούσε νομίζω ο Σονγκ στη φάση του γκολ να λειτουργήσει περισσότερο ως αμυντικός παρά ως χαφ. Γιατί τέτοιες (μη) ενέργειες στο κέντρο δεν οδηγούν σε τόσο επικίνδυνες καταστάσεις από ότι στο σημείο που έγινε η φάση. Τέλος πάντων. Κοντά στο νου και η γνώση. Κλείνοντας, προσπαθώντας να ψηλαφίσω τη γενική σούμα, δεν πιστεύω ότι χρειάζονται λέξεις για να αποτυπωθεί η προσωπική μου εκτίμηση. Παρά μόνο να μπούμε για λίγο στα μυαλά των σεβιγιάννων, αλλά και, κυρίως, των μαδριλένων ,την ώρα που έγινε το 2-3…. Αυτή η Μπαρσελόνα έχει επιδείξει, πέρα από τις ποδοσφαιρικές της αρετές και αδυναμίες, μια καινούρια συνήθεια. Να παίρνει τη νίκη παρότι κατά τη διάρκεια ορισμένων αγώνων οι διαμορφωμένες συνθήκες κάθε άλλο παρά υπέρ της είναι. Αν συνεχιστεί αυτό ο φετινός τίτλος θα είναι μπλαουγκράνα… 

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να καταβληθεί περισσότερη προσπάθεια να περιοριστούν τα τρωτά. Το λέμε καιρό, αλλά δεν έχουμε ακόμα τη δέουσα αντιμετώπιση. Οι νίκες είναι το διαταύτα, αλλά για να συνεχιστούν πρέπει να κοπούν και οι κακές συνήθειες. Προς το παρόν ας απολαύσουμε την πρωτοπορία στη βαθμολογία και ας προετοιμαστούμε όσο καλύτερα γίνεται για να υποδεχτούμε τη Μαδρίτη με το δέοντα τρόπο…