Κλασικές αναμνήσεις

Ο κόσμος ζει στο ρυθμό του κλάσικο. Από το πρωί περιδιαβαίνοντας σε όλα τα σχετικά sites πυρετός και οργασμός άρθρων και αναλύσεων για το σύστημα του παιχνιδιού, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των δύο ομάδων, τους μπαλαντέρ και τις εκπλήξεις. Ωραία είναι  όλα αυτά, αλλά όταν περιμένεις ένα κλάσικο, ο νους πηγαίνει στις δικές σου αναμνήσεις. Πού ήσουν σ' ένα κλάσικο που σε σημάδεψε, με ποιους ήσουν, πώς το έζησες, είτε  έχασε η ομάδα είτε κέρδισε. Και φυσικά, αν ήσουν μέσα στο γήπεδο, αν ήσουν παρών σε μια τέτοια ξεχωριστή, σπάνια ποδοσφαιρική στιγμή. Και θυμάμαι σήμερα τα δύο  κλάσικο για τη Λίγκα που έζησα μέσα στο Camp Nou, συνεχόμενων σεζόν, 2007-08, 2008-09. Κλάσικο που αποτυπώνουν και τις δύο πλευρές του αποτελέσματος και των συναισθημάτων που σε διακατέχουν, της πίκρας, αλλά και της ευτυχίας.

Το να  βλέπεις ζωντανά ένα κλάσικο δεν αφορά μόνο την ώρα του αγώνα. Είναι μια ολόκληρη διαδικασία που κρατά στη Βαρκελώνη μια βδομάδα και κορυφώνεται τη μέρα του παιχνιδιού. Η πόλη ζει στο ρυθμό του κλάσικο. Οι καταλανοί κυκλοφορούν με τη φανέλα της αγαπημένης τους ομάδας,  νιώθοντας ότι συμμετεχούν στην προετοιμασίας της. Μερικές μέρες πριν τα Χριστούγεννα του  2007. Η Μπάρσα υποδέχεται μια Ρεάλ που κυνηγά στη βαθμολογία και βρίσκεται στην ολοκλήρωση του κύκλου της ομάδας του Ράικαρντ. Από νωρίς όλοι οι δρόμοι και  οι  συρμοί του Μετρό οδηγούν στο Καμπ Νόου. Πριν τον αγώνα οι  επισκέπτες θα ''προσκυνήσουν'' στο Μουσείο της Μπάρσα, θα πάνε στην μπουτίκ για να αγοράσουν το δικό τους πια κομμάτι που θα αφορά την ομάδα της καρδιάς τους και θα καθίσουν στα καφέ και τα εστιατόρια γύρω από το γήπεδο μέχρι να ρθει η ώρα να μπουν μέσα. Ο κόσμος είναι μπλαουγκράνα, τος φως της μέρας φεύγει και τα χρώματα της ομάδας κυριαρχούν παντού. Μεταξύ σαγκρίας και μαύρου πιλαφιού, ζωηρές συζητήσεις, προγνωστικά, φωνές, φωτογραφίες με παλιά αστέρια της ομάδας, ενώ απέξω ένα ποτάμι Βαρκελωνισμού ρέει με ομάδες φιλάθλων και παρέες που αφήνουν ελεύθερα συνθήματα και συναισθήματα.

Στο γήπεδο μπαίνεις από νωρίς. Αρχίζεις να ανεβαίνεις τις δαιδαλώδεις σκάλες προς τα διαζώματα ρίχνοντας κλεφτές ματιές στις πόρτες που οδηγούν στις εξέδρες. Ψάχνεις όμως να βρεις τη δικιά σου και όταν πετύχεις τον αριθμό της θύρας του εισιτηρίοου σου και μπεις η ανάσα σου κόβεται. Ναι, μπροστά στα μάτια σου ανοίγεται ένα ζωντανό μνημείο ανθρώπινου πολιτισμού. Όνειρο εκατομμυρίων ανθρώπων. Το γήπεδο της Μπάρσα και μάλιστα γιορτινό να υποδεχτεί ένα κλάσικο.  Καταλανοί κάθε λογής δίπλα σου. Αντροπαρέες, πιτσιρικάδες, οικογένειες, γιαγιάδες με τις φίλες τους που έχουν μπει από νωρίς στο γήπεδο και κολατσίζουν με το φαγητό που έχουν φέρει από το σπίτι. Γιορτή. Ξαφνικά από κάποιο διάζωμα ακούγεται ένα σύνθημα από μια παρέα που ζει τη στιγμή της αγκαλιασμένη κι ευτυχισμένη. Παίζει η ομάδα της πόλης, ενός λαού σήμερα. Και μόνο αυτό αρκεί. Και μόνο αυτό φτάνει. Δεν ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Είμαστε εδώ όλοι  μαζί στη ζωή μιας ομάδας που είναι ένα και το αυτό με ένα λαό. Είμαστε εδώ γιατί αυτό δεν είναι ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, αυτό είναι ένα από τα ήθη και έθιμα μας που μας κρατούν ενωμένους και ζωντανούς.

Το παιχνίδι αρχίζει. BARCA BARCA BARCA!. Τι άλλο; Συνθήματα συμπαράστασης ,γνωστά συνθήματα χιλιοτραγουδισμένα σ' αυτό το γήπεδο. Το παιχνίδι δεν πάει καλά. Η Μαδρίτη υπερέχει, η ομάδα δεν μπορεί. Μπατίστα 0-1. BARCA BARCA BARCA! από τους καταλανούς. Τι άλλο; Και στο βλέμμα τους βλέπεις τη γνώση κάποιων ανθρώπων που έχουν δει, που ξέρουν πολλή μπάλα στη ζωή τους και ξέρουν να διαχειρίζονται όλα τα αποτελέσματα. Ψηλά, τέρμα θεού στο πέταλο, 150-200 μαδριλένοι ψιλοακούγονται να φωνάζουν και να πανηγυρίζουν. Καμία σημασία. Δεν έχουν δίπλα τους ούτε αστυνομικούς. Σα να μην υπάρχουν. Δίπλα τους καταλανοί που φωνάζουν για την ομάδα τους. Το παιχνίδι λήγει. Ένα πλήθος 98.000 θεατών βγαίνει απ' το γήπεδο σιγοσυζητώντας. Ξαφνικά ένας μαδριλένος που έχει χάσει το φίλο του τον ξαναβρίσκει εκεί, ανάμεσα στο πλήθος των βαρκελωνέζων, φωνάζοντας:''Έλα, που είσαι; Τους σκίσαμε!'' Καμία αντίδραση! Λες και αυτό το πλήθος είναι κουφό! Συφτός και βουβός βγαίνεις, σκεφτόμενος τι δεν πήγε καλά, τι πρέπει ν' αλλάξει και πηγαίνεις για μπύρα. 

Λίγο πριν τα επόμενα Χριστούγεννα του 2008, κλάσικο για τη Λίγκα. Στην Μπάρσα έχει έρθει προπονητής ένα παιδί από τα σπλάχνα της και μόνο γι αυτό είσαι ευτυχισμένος. Η ομάδα  εκείνη τη στιγμή είναι οδροστρωτήρας. Περνά 9 βαθμούς τη Ρεάλ, που έρχεται να κάνει καθυστέρηση στο γήπεδο και στη βαθμολογία. Η ίδια αίσθηση έξω από το γήπεδο ,η ίδια ιεροτελεστία της αναμονής με τις ίδιες παρέες των καταλανών που είχες δει πέρυσι στα ίδια στέκια! Και  η ίδια πορεία  στο γήπεδο νωρίτερα, αλλά τώρα μέσα στη βροχή. Στο Camp Nou  υπάρχει ένας άγραφος κανόνας. Αν βρέχει οι ομπρέλες είναι ανοιχτές μέχρι την έναρξη του παιχνιδιού. Μετά κλείνουν. Υπάρχει σεβασμός στον μπροστινό. Μόνο εγώ ο καλομαθημένος ανοίγω μια μικροσκοπική μεν, ομπρέλα δε, ακούγοντας τα παράπονα του πίσω. Γλιστράει το γήπεδο, γλιστράει ζωγραφίζοντας και η ομάδα, ενώ η Μαδρίτη καθυστερεί σαν ερασιτεχνική ομάδα και βαράει στο ψαχνό. Ευκαιρίες , αλλά το γκολ δεν έρχεται. BARCA BARCA BARCA! στις εξέδρες και χειροκροτήματα στις ενέργεις της ομάδας. Στο δεύτερο η πίεση γίνεται εντονότερη, θέλει κάνα δεκαπεντάλεπτο να λήξει και επιτέλους η Μαδρίτη πέφτει στα σκοινιά. Πέναλντυ! Φόρα ο Ετό, αλλά ο Κασίγιας αποκρούει! Και τότε αυτομάτως πάλι ένα σύνθημα, μια λέξη ίδια με την ανάσα ενός λαού. BARCA BARCA BARCA! Καμία διαματρυρία στον παίκτη, καμία γκρίνια στο θεό, στην τύχη. Μόνο BARCA BARCA BARCA! Αυτόματα! Με την απόκρουση! Αλλά και γνώση όπως πέρυσι, όπως πάντα. Ένας καταλανός δίπλα λέει σίγουρος, αν και θέλει δέκα λεπτά πια:''Θα κερδίσουμε 3-0!'' Και η ομάδα συνεχίζει να πιέζει. Κόρνερ, ο αρχηγός παίρνει μια δύσκολη κεφαλιά πηδώντας με αυταπάρνηση (ναι, όπως πήδηξε προχθές που τραυματίστηκε), η μπάλα φτάνει στον Ετό που την αγγίζει λίγο κάνοντας να περάσει μερικά εκατοστά μέσα από τη γραμμή. ΓΚΟΛΛΛΛΛΛ! Η ομπρέλα είναι στον αέρα. Δεν υπάρχει πια ομπρέλα. Ο κόσμος είναι στον αέρα. Δεν υπάρχει πια κόσμος. Έχει γίνει μια αγκαλιά που αγκαλιάζει μια ομάδα που αγκαλιάζεται στον πάγκο. Και συνεχίζει αυτή η ομάδα να πιέζει, να πετάει στη βροχή. Στις καθυστερήσεις ο μάγος ξεχύνεται και φτάνει  απέναντι στον Κασίγιας. Ένα ξαφνικό πικαλέτα, τσίμπημα της μπάλας, ο Καναβάρο προσπαθεί, αλλά καταφέρνει μόνο να τραυματιστεί πάνω στο κάθετο. 2-0! Το κλάσικο τελειώνει με το μεθύσι της βροχής. Ο καταλανός  γκρινιάζει αστειευόμενος τώρα γιατί παραλίγο θα πετύχαινε το 3-0 που είχε προβλέψει. Η βροχή επιμένει να χορεύει μαζί με τους ευτυχισμένους καταλανούς που τραγουδούν καταβαίνοντας τις σκάλες. Η βροχή σ' έχει   μουλιάσει, έχει μπει στα ρούχα σου, στο σώμα σου, στο μυαλό σου, στην καρδιά σου.  Δε θα φύγει ποτέ, ό,τι και να κάνει η ομάδα στα κλάσικο, ό,τι αποτέλεσμα και να φέρνει. Σ' έχει βαφτίσει, είναι το νέο αίμα σου , το αίμα μιας ομάδας που είναι το αίμα του κάθε ανθρώπου που ποιεί πολιτισμό κι ανθρωπισμό.