ΤΙ ΕΙΔΑ με τη Λα Κορούνια

Το Μέσσι. Είδα το φαινόμενο να έχει χθες μεγάλα κέφια. Κεφάτος κι ευδιάθετος τριγυρνούσε σ'όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου μοιράζοντας πάσες, ασίστ, πετυχαίνοντας 3 γκολ, το ένα καλύτερο από το άλλο. Στην τελική ευθεία για τη χρυσή μπάλα, έχει κλείσει τ' αυτιά του στις δηλώσεις του συστήματος του άλλου πέτσινου διεκδικητή και χαζεύει τον κόσμο, ποδοσφαιρικό και μη, δείχνοντας με το παιχνίδι του ότι δεν αξίζει τη φετινή χρυσή, αλλά χαλαρά και την επόμενη, γιατί στοιχείο της ταυτότητας του είναι η διάρκεια και η εξέλιξη.  Ο Μέσσι είναι ο πρώτος παίκτης στην ιστορία που κάνει το γήπεδο δικό του. Το τσαλακώνει, το διπλώνει, το απλώνει πάλι με ένα σπάσιμο της μέσης του, το τεντώνει με μια ξαφνική μακρινή ή με ένα σουτ κεραυνό, το σκίζει με κάθετες σουγιά που πληγώνουν τα πλευρά του αντιπάλου κι όλα αυτά σαν τα μικρά παιδιά που ζωγραφίζουν τις επιθέσεις των ονείρων τους στο χαρτί.

 Το διαιτητή. Είδα το διαιτητή να δίνει το σύνθημα στο φίλαθλο κόσμο ότι άρχισε η προσπάθεια και η επιχείρηση μείωσης βαθμών από τη σπηλιά της Μαδρίτης. Δεν αναφέρω το όνομα του. Τέτοια πιόνια και κατακάθια του ποδοσφαίρου, που αργότερα θα καταδικαστούν στην εξεφτελιστική λήθη δεν τους αξίζει να αναφέρεται το όνομα τους. Ο φίλαθλος κόσμος τους έχει καταχωρήσει στο ποδοσφαιρικό λεξικό με το  πουλί της παρακμής και του θανάτου. Κοράκι. Θανατώνουν το ποδόσφαιρο και όπως χθες είναι μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου αποδόμησης της Μπάρσα και της μείωσης της διαφοράς των βαθμών που περιλαμβάνει  και τη δημιουργία κλίματος με συνεχείς γελοίες προβοκατόρικες δηλώσεις από το Μουρίνιο. Και τι δεν έκανε χθες το κοράκι. Δεν είδε χέρι της Ντεπόρ έξω από την περιοχή της ακριβώς πριν καταλογίσει ένα κωμικό πέναλντυ σε ανατροπή έξω από τη γραμμή. Κιτρίνιζε αδιακρίτως επειδή τον στραβοκοιτούσαν. Ένα από τα πιο δημοφιλή πρωταθλήματα του κόσμου δεν πρέπει να τελειώσει γρήγορα και ο κύριος αυτός χθες είχε υπηρεσία.

Την άμυνα. Είδα την άμυνα να δέχεται τεράστια κριτική για την απόδοσή της. Και μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Και ναι, ισχύει αυτό που έχουμε γράψει από το πρώτο φιλικό της ομάδας ότι παίζει ψηλά και  είναι ευάλωτη σε κόντρες. Ναι, ισχύει ότι στο γενικότερο επιθετικό προσανατολισμό της ομάδας δρα κι αυτή επιθετικά καθώς την παίρνει η μπάλα της επιθετικής ορμής και του επιθετικού χαρακτήρα. ΑΛΛΑ. Μήπως ξεχνάμε κάτι; Πότε αυτή η άμυνα φέτος σταθεροποίησε μόνιμα  ονόματα και, μόνιμους παίκτες στη σύνθεσή της; Συνεχείς αλλαγές λόγω τραυματισμών έχουν παρουσιάσει χίλια εναλλακτικά πρόσωπα και όταν ένας ξεκάρφωτος παίκτης έρθει να σταθεί δίπλα σ' έναν άλλο ξαφνικά από έναν τραυματισμό στην προθέρμανη ή στο παιχνίδι, πότε να βρεθεί ένας μπούσουλας ομοιογένειας και σταθερότητας; Και όλα αυτά όταν η ομάδα με το σύστημα που παίζει θέλει την καλύτερη και άμεσα καταλυτική άμυνα. Και όλα αυτά όταν αυτή η άμυνα είχε χθες ένα παίκτη που έπαιζε ''τραυματίας'' κι έσφιγγε τα δόντια παλεύοντας. Μιλώ για το Βαλντέζ. Γερά παιχταρά. Γρήγορα και πάλι κοντά μας.

Την επίθεση. Είδα την επίθεση να αποκαλυπτεί το νέο ύφος του Τίτο, τη νέα προοπτική της ομάδας, το νέο υπερόπλο που θα διαλύει και τις πιο ταμπουρωμένες άμυνες. Επίθεση κατά μέτωπο. Σα μια τορπίλη που χτυπά την καρδιά του κήτους, εκεί μπροστά σας, στα ίσα, χωρίς πλάγιες μετατοπίσεις και παραχωρήσεις. Δύο ή τρεις μας εναντίον όλων σας. Εκεί, ακριβώς μέσα στην καρδιά σας, μέσα στα πόδια σας, μέσα στα κορμιά σας. Μας λένε Μέσσι, Σεσκ, Ινιέστα, Τσάβι και τα έχουμε μάθει από μικροί. ΕΧΟΥΜΕ ΜΑΘΕΙ ΠΩΣ ΝΑ  ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ. Πώς να τα αλλάζουμε με μια συστηματική ηθική ποδοσφαίρου που αλλάζει κατά τις αγωνιστικές συνθήκες, που δε μένει κολλημένη ακόμα και σε μια μεγάλη αλλαγή που στιγμάτισε το ποδόσφαιρο όπως αυτή του Πεπ. Κι όταν είμαστε καλά και δεν έχουμε μπουχτίσει από τα συνεχή παιχνίδια σ'ανατολή και δύση, απλώνουμε το χάρακα τραβάμε μια γραμμή κάθετη ο ένας κι εκεί που τελειώνει έρχεται  ο άλλος με το δικό του χάρακα ή διαβήτη και συνεχίζει να ζωγραφίζει ή να ανακαλύπτει νέα μαθηματικά θεωρήματα. Γιατί είμαστε η Μπάρσα, ο τελευταίος φιλοσοφικός ποδοσφαιρικός στοχασμός του ανθρώπου.