Η πορεία γιά την ανεξαρτησία

Αν ψάξουμε γιά τη λέξη κλειδί του σημερινού clasico αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από την ανεξαρτησία (independencia). H πολιτική και εθνική χροιά που προσλαμβάνει αυτός ο αγώνας λόγω και των ιδιαίτερων συγκυριών που λαμβάνουν χώρα στην Καταλωνία αυτό το διάστημα είναι έντονη. 

Ωστόσο ας μην έχουμε αυταπάτες. Ποδόσφαιρο θα παιχτεί το βράδυ. Δεν θα γίνει επανάσταση. Και διά μέσου του αποτελέσματος θα αισθανθούν "εθνικά υπερήφανοι" οι Καταλανοί ή οι Καστιγιάνοι. 

Αν η Μπάρσα δεν παίξει καλά το βράδυ, αν χάσει, τότε όσο κι αν στο 17ο λεπτό του αγώνα ανεμίζουν σενιέρες και όλο το γήπεδο φωνάζει γιά την ανεξαρτησία, στο τέλος θα μείνει μιά πικρή γεύση και η συναίσθηση ότι η ανεξαρτησία δεν κατακτιέται στο Camp Nou αλλά στους δρόμους και στις κάλπες.

Την ίδια ώρα που οι φίλαθλοι θα σχηματίζουν ένα τεράστιο μωσαϊκό με την καταλανική σημαία κατά την είσοδο των ομάδων στο γήπεδο, οι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς στη Βαρκελώνη θα απεργούν αδιαφορώντας γιά το πώς θα μετακινηθούν αρκετές χιλιάδες συμπατριωτών τους Καταλανών από και προς το γήπεδο. Βλέπετε η οικονομική κρίση που πλήττει και την Ισπανία δημιουργεί προβλήματα επιβίωσης που συνήθως είναι άσχετα με τα εθνικά προβλήματα.

Παρ όλ αυτά, το βράδυ θα παιχτεί ποδόσφαιρο. Και μάλλον γι αυτό ήρθε η ώρα να μιλήσουμε

Είχα αναφερθεί ξανά στην τριπλέτα των αγώνων που είχε να δώσει η Μπάρσα την τελευταία εβδομάδα και είχα πει πως γιά μένα το κρισιμότερο παιχνίδι, αυτό που έπρεπε να κερδηθεί οπωσδήποτε, ήταν κόντρα στη Σεβίλη στο Σάντσες Πισχουάν. Είναι άλλο πράγμα να έρχεσαι σ ένα κλάσικο με +8 και άλλο με +5 ή +6. Αν η Μπάρσα δεν είχε κερδίσει στην πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας η πίεση που θα δεχόταν γιά το σημερινό αποτέλεσμα θα ήταν πολύ μεγάλη. Δεν θα ήταν καλό να φτάσουμε στο κλάσικο μετά από αποτυχημένο αποτέλεσμα. Οχι μόνο γιατί οι αντίπαλοι σου θα έπαιρναν τ απάνω τους και θα έβλεπαν πως με νίκη τους μπορούν να φέρουν τη διαφορά σε απόσταση ενός ακόμα στραβοπατήματός σου. Αλλά και γιατί αυτό το μείγμα εθνικής υπερηφάνιας και βαθμολογικού στριμώγματος θα είχε σαν αποτέλεσμα να φορτιστεί ιδιαίτερα ψυχολογικά όλη η ομάδα και να νομίζει πως δίνει μάχη γιά την επιβίωσή της. Τώρα και να χάσεις, εκτός απ το ότι θα στραπατσαριστεί λίγο το εθνικό σου προφίλ, ξέρεις πως θα πρέπει να πας στην επόμενη αγωνιστική στο Ριαθόρ, απέναντι στην όχι και τόσο ισχυρή Ντεπορτίβο και να κερδίσεις γιά να διαλύσεις τα σύννεφα. Είναι άλλο πράγμα να πρέπει να κερδίσεις οπωσδήποτε τη Μαδρίτη γιά να επανέλθει η ηρεμία και άλλο την Κορούνια. 

Προφανώς ένα κλάσικο είναι πάντα ένα κλάσικο. Και σαν Μπάρσα έχεις την υποχρέωση να μην παίζεις γιά κανένα άλλο αποτέλεσμα από τη νίκη. Και όλα τα παραπάνω τα έγραψα, όχι γιά να υποννοήσω πως το σημερινό παιχνίδι είναι αδιάφορο γιά μάς, αλλά γιά να τονίσω τη σημασία της ψυχολογικής αποφόρτισης. Η Μπάρσα έρχεται σήμερα με +8, έχοντας κερδίσει όλα τα παιχνίδια της στο πρωτάθλημα και έχοντας δώσει δείγματα ομάδας που διεκδικεί μέχρι τέλους τη νίκη όσο αντίξοες και να είναι οι συνθήκες που αντιμετωπίζει. Πολύ σημαντικό αυτό το τελευταίο γιά ένα κλάσικο. Ενα παιχνίδι δηλαδή που μπορεί να έχει πολλές διακυμάνσεις στο σκορ μέχρι το τελικό σφύριγμα. Είναι πολύ σημαντικό να καλείσαι να κάνεις μιά αντροπή και να ξέρεις πώς γίνεται αυτό. Είναι η δύναμη της ... συνήθειας που σε σπρώχνει να μη χάσεις

Και ακριβώς σ αυτή τη συνήθεια θα ήθελα να αναφερθώ. 

Χθες ο δάσκαλος έγραψε ένα κείμενο και αναφέρθηκε σε δύο κλάσικο που έζησε από κοντά. Εστίασε περισσότερο στην ατμόσφαιρα και την ψυχολογία του φίλαθλου που παρακολουθεί από κοντά ένα τέτοιο παιχνίδι.

Εγώ είχα την τύχη να παρακολουθήσω από κοντά ένα ακόμα κλάσικο. Το 5-0 της προπέρσινης περιόδου. Δεν έχω ξαναδεί πιό τέλειο παιχνίδι ομάδας στη ζωή μου. Δεν έχω ξαναδεί πιό ολοκληρωτική επικράτηση. Μετά από εκείνο τον αγώνα είχα πει πως και καθόλου ποδόσφαιρο να μην ξαναδώ δεν θα με πειράξει γιατί τέτοια "παράσταση" δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξει.

Ο Τσάβι είπε προχθές πως ξαναθυμήθηκε το 2-6 της περιόδου 08-09 και αυτό το προπέρσινο 5-0. Εχει δίκιο να τα θυμάται. Ηταν υπέροχα παιχνίδια γιά την ομάδα. Αλλά κυρίως τα θυμάται γιατί ξέρει από πρώτο χέρι πώς γίνεται να συντρίψεις τον αντίπαλό σου. Το έχει κάνει και ξέρει πως μπορεί να το ξανακάνει. Και ακριβώς αυτό σκεφτόμουν κι εγώ ...

Γιά πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό, οι 6 μεσοεπιθετικοί εκείνου του περίφημου 5-0 είναι και πάλι διαθέσιμοι. Τσάβι, Ινιέστα, Μπουσκέτς, Πέδρο, Μέσι, Βίγια. Βέβαια απουσιάζουν σχεδόν όλοι οι αμυντικοί. Ούτε Κάρλες, ούτε Ζέρι, ούτε Ερίκ. Στο παιχνίδι της Μπάρσα η συμβολή κυρίως των πλάγιων αμυντικών στην ανάπτυξη και τη δημιουργία είναι πολύ μεγάλη.

Ομως τώρα θα παίξουμε με δύο κατά συνθήκη στόπερ που δεν είναι πολύ καλά στην κάλυψη των πλάγιων. Και από την άλλη, παρακολουθώντας τη Μαδρίτη, διαπιστώνω πως το μεγαλύτερο μέρος των επικίνδυνων καταστάσεων που δημιουργεί εξακολουθεί να προέρχεται από μεγάλες μπαλιές ακριβείας από την άμυνα στην επίθεση και κυρίως στον Κριστιάνο ή τον Ντι Μαρία. Αν αυτοί οι δύο βρουν χώρο να τρέξουν κουβαλώντας τη μπάλα, τότε ο κίνδυνος είναι πολύ μεγάλος. Κατά συνέπεια ο Βιλάνόβα σήμερα οφείλει να παρατάξει μιά ομάδα που θα προσέχει περισσότερο τα νώτα της και που οι μεσοεπιθετικοί θα αναλάβουν την δημιουργική και παραγωγική δουλειά με τη μικρότερη βοήθεια από την άμυνα που πρέπει να μείνει αφοσιωμένη στα καθήκοντά της.

Στο 4-3-3 που παίζει ο Τίτο, θα πρέπει οι 3 του κέντρου και οι 3 της επίθεσης να μπορούν να δημιουργούν επικίνδυνες καταστάσεις και όχι απλά να κυκλοφορούν παράλληλα και ακίνδυνα τη μπάλα έξω απ τα καρέ του Κασίγιας.

Γιά να συμβεί αυτό, χρειάζεται να παίζουν παίκτες που συνεργάζονται πολύ καλά εδώ και πολύ καιρό και που ξέρουν πώς να διασπούν μιά άμυνα που ίσως αυτή τη στιγμή είναι χειρότερη και από εκείνη του προπέρσινου 5-0. 

Βέβαια από εκείνο το παιχνίδι και μετά, ο Μουρίνιο ουδέποτε ξαναέπαιξε με επιθετική ... ανεμελιά απέναντι στη Μπάρσα. Το αντίθετο! Επειδή εκείνο το αποτέλεσμα τον στιγμάτισε και ταμπούρι είδαμε και ξύλο είδαμε και βρώμικα χτυπήματα είδαμε, τα πάντα που θα μπορούσε να κάνει γιά να γλυτώνει τους διασυρμούς. 

Ωστόσο ο Μουρίνιο σήμερα παίζει γιά ένα αποτέλεσμα και το ξέρει. Ούτε το -8, ούτε (πολύ περισσότερο) το -11 τον βολεύει. Θέλει νίκη ό,τι κι αν λέει. Δεν θα τον σώσει το ταμπούρι και η κλωτσοπατινάδα. Ο Μου αν θέλει να κερδίσει απόψε θα πρέπει να κάνει ακριβώς ό,τι έκανε στα πρώτα 30 λεπτά του πρόσφατου κλάσικο του Μπερναμπέου γιά το Super Cup. Να βγει και να πιέσει σε όλο το γήπεδο ελπίζοντας να εκμεταλλευτεί ενδεχόμενα λάθη των Μασεράνο και Σονγκ Και κυρίως να αξιοποιήσει τη λάθος κάθετη απ την άμυνα στο κέντρο που έχει παρουσιαστεί ανησυχητικά συχνά στα τελευταία παιχνίδια της Μπάρσα (δείτε το γκολ του Νεγκρέδο την προηγούμενη αγωνιστική και θα καταλάβετε τί εννοώ. Το ίδιο λάθος συνέβη τουλάχιστον άλλες 3 φορές στον ίδιο αγώνα και αρκετές ακόμα κόντρα στην Μπενφίκα).

Η Μπάρσα σ αυτή την πίεση θα πρέπει να απαντήσει με διαρκή κίνηση, γρήγορη κυκλοφορία και τους καλύτερους δυνατούς αυτοματισμούς. Και γιά τα 3 αυτά, δεν βλέπω ιδανικότερους να ξεκινήσουν το παιχνίδι απ τους Μπουσκέτς, Τσάβι, Ινιέστα, Πέδρο, Μέσι και Βίγια. Ξέρουν να βρίσκονται με κλειστά μάτια και επιπρόσθετα οι Πέδρο και Βίγια είναι ικανοί να κόψουν σαν ... βούτυρο την άμυνα της Μαδρίτης αφού δεν παίζουν μόνο παράλληλα αλλά μπορούν να κινηθούν ιδιαίτερα επικίνδυνα και στη πλάτη της. Δεν θα αδιαφορήσω ούτε γιά το φορμάρισμα του Σεσκ, ούτε γιά το καλό τελευταίο παιχνίδι του Αλέξις. Δεν ξέρω επίσης και άλλα σημαντικά πράγματα, όπως αν μπορεί ο Βίγια και ο Ινιέστα να παίξουν πάνω από μισή ώρα. Ακόμα δεν τους έχουμε δει να βγάζουν ολόκληρο παιχνίδι μετά τους τραυματισμούς τους. Επιπλέον διακρίνω μιά στρατηγική απόφαση του Βιλανόβα να πιέζει τους αντιπάλους του φορτώνοντας την επίθεσή του προς το τέλος των αγώνων όταν πιθανότατα τους βρίσκει και πιό κουρασμένους. Ομως ούτε αυτό είναι δεδομένο. Γιατί δεν ξέρουμε αν το σχεδιάζει έτσι εξ αρχής ή υποχρεώθηκε να το κάνει γιά να ανατρέψει τα σε βάρος της ομάδας αποτελέσματα. Πιθανότερο βλέπω το δεύτερο. Σε κάθε περίπτωση σε κλάσικο δεν παίζεις με τη φωτιά. Πας πάντα στις πιό σίγουρες και δοκιμασμένες λύσεις. 

Σήμερα το βράδυ λοιπόν, η Μπάρσα καλείται να παίξει γιά την επιθετική της ... ανεξαρτησία. Καλείται να νικήσει αξιοποιώντας το μεγαλύτερο όπλο της απέναντι στον αντίπαλό της. Το μοναδικό δέσιμο που έχει πετύχει σαν ομάδα όλ αυτά τα χρόνια, τους εκπληκτικούς αυτοματισμούς που μόνο παίκτες όπως ο Τσάβι, ο Ινιέστα, ο Μέσι ή ο Βίγια ξέρουν και μπορούν να προσφέρουν.

Κι όταν ο διαιτητής σφυρίξει τη λήξη και ο φωτεινός πίνακας κλείσει πονηρά το μάτι, τότε θα είναι η ώρα της γιορτής, της χαράς, ακόμα και της διαδήλωσης. Με τον αντίπαλο στο καναβάτσο και τις σενιέρες να κυματίζουν ο δρόμος της επιστροφής στο σπίτι με τα ... πόδια ελέω απεργίας θα είναι ανάλαφρος. Ισως μάλιστα εξελιχθεί και σε μιά μεγαλειώδη βραδινή πορεία. Την πορεία της ανεξαρτησίας!