Το Χάσμα Με την Ρεάλ Μαδρίτης Είναι Αγεφύρωτο. Ευτυχώς.

του Νίκου Περπερίδη

Ομολογώ ότι δεν σκόπευα να γράψω πριν το αυριανό κλάσικο. Το διαδίκτυο βομβαρδίστηκε σήμερα με εκατοντάδες αξιόλογα (και όχι μόνο) άρθρα, σε σχέση με την αυριανή τιτανομαχία. Τι θα μπορούσε να προσφέρει ένα ακόμα, ενός (Έλληνα μάλιστα) φιλάθλου?

Μία συζήτηση μου όμως, με τον Νίκο τον Καραμάνο, μου έδωσε το έναυσμα, να πω δυο κουβέντες, μακριά από το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι ή μάλλον σε συνάρτηση και με αυτό. «-Ο ασφαλέστερος τρόπος για να χάσουμε αύριο είναι να θεωρήσουμε πως γίνεται εθνικός αγώνας για την ανεξαρτησία και όχι ένα ματς ποδοσφαίρου. Εύχομαι οι παίκτες να μείνουν συγκεντρωμένοι στο στόχο μας και μετά τη λήξη του αγώνα ας το γλεντήσουν όσο ...καταλανικά θέλουν και ξέρουν.» Αυτό μου είπε ο Νικόλας και είναι πολύ πιθανό, να μην έχει καθόλου άδικο.

Υπήρξαν και στο παρελθόν, πολλές περιπτώσεις, που η Μπάρσα πλήρωσε αγωνιστικά, αυτό ακριβώς: την ταύτιση της, με την Καταλονία. Την ασυναίσθητη ή συνειδητή ανάγκη της, να δίνει συνεχώς απαντήσεις, στην, σχεδόν αλαζονική, πρωτεύουσα. Είμαι σίγουρος, ότι αν αυτό το κείμενο, το διαβάσουν φίλοι της Ρεάλ Μαδρίτης, θα μειδιάσουν, αλλά δεν θα διστάσω να το πω ακόμη μια φορά: Όσους τίτλους κι αν πάρει η Μπάρσα, όσες 6αρες κι αν ρίξει στους Μερένχες, ποτέ δεν θα σβήσει η δίψα της για (αγωνιστική) εκδίκηση, των όσων έχει βιώσει στην υπεραιωνόβια ιστορία της, από την μπότα του Πρίμο ντε Ριβέρα αρχικά και του Φράνκο στη συνέχεια. Ας μη γελιόμαστε. Στα πρόσωπα αυτών των δύο δικτατόρων, καθρεφτιζόταν η ομάδα της πρωτεύουσας και οι Καταλανοί δεν πρόκειται να το ξεχάσουν αυτό, ποτέ. Και για μένα, πολύ καλά θα κάνουν!

Αύριο, όλοι περιμένουν την μονομαχία Μέσι – Κριστιάνο (έλεος πια με αυτό το θέμα..), τις αντιδράσεις του Τίτο και (κυρίως) του Μουρίνιο, αλλά αυτό που προσωπικά περιμένω, είναι το 17^ο λεπτό του αγώνα. Για να ακούσω πόσο δυνατή θα είναι η βοή μιας λέξης, ενός συνθήματος, που θα φωνάξουν οι περήφανοι Καταλανοί: Independencia! Ο Φλορεντίνο Πέρεθ, πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης, δήλωσε προ ημερών, ότι αν ακουστούν προσβλητικά συνθήματα για την Ισπανία και την πρωτεύουσα, θα αποχωρήσει από το γήπεδο. Καλώς να αποχωρίσει λοιπόν! Δεν θυμάμαι να θίγεται η εθνική του υπερηφάνεια, όταν το Μπερναμπέου δονούνταν από εμετικά συνθήματα για την Καταλονία και τους  παίκτες της Μπάρσα, που είχαν οδηγήσει νωρίτερα, την εθνική ομάδα στην κατάκτηση παγκοσμίου και ευρωπαϊκών κυπέλλων. Τότε, όχι απλά δεν έφυγε από το γήπεδο, αλλά δεν είχε καν την ευθιξία, να κάνει μια δήλωση καταδίκης τέτοιων συμπεριφορών. Μονόζυγα δικά τους λοιπόν? Μπορεί αυτό να επιθυμούν, γιατί έτσι έχουν μάθει διαχρονικά, αλλά δεν σημαίνει ότι θα τους γίνεται και πάντα το χατίρι.

Προσοχή! Δεν επικροτώ αποδοκιμασίες και βωμολοχίες εναντίον παικτών, αλλά δεν μπορούν να θεωρούνται τέτοιες, οι επευφημίες που αναφέρονται στην ανεξαρτησία ενός λαού. Το χάσμα που χωρίζει τους δύο συλλόγους, ήταν, παραμένει και θα είναι πάντα, αγεφύρωτο. Ευτυχώς, λέω εγώ. Ευτυχώς θα λένε και οι οπαδοί της Ρεάλ Μαδρίτης. Τουλάχιστον σε αυτούς, δεν απαγορεύτηκε ποτέ, να εκφράσουν την αγάπη τους, για την ομάδα τους. Εγώ τους αφιερώνω την φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο, χωρίς κανένα περαιτέρω σχόλιο. Θα ήταν άλλωστε περιττό.