Από το site του Marti Perarnau
Αγαπητέ Μαρτί,
Πολύ θα θέλαμε να πιούμε έναν καφέ πριν παραστούμε σαν παρατηρητές και θεατές στην Συνέλευση του συλλόγου της Μπάρσα και μάλιστα παραμονές της γιορτής της προστάτιδας Παρθένου. Από την στιγμή όμως που οι υποχρεώσεις σου σε πήγαν στην Μαδρίτη, η παρακολούθηση της Συνέλευσης έγινε μοιραία από την τηλεόραση. Και για ακόμα μια φορά εντυπωσιάστηκα από το πλήθος των διοικητικών παραγόντων που ήταν εκεί ψηλά, άψογα κουστουμαρισμένοι και τόσο σοβαροί την ώρα της καθιερωμένης φωτογραφίας.
Δεν θέλω ούτε σκοπεύω να προβώ σε αναλύσεις και σχόλια για τα όσα ειπώθηκαν ή δεν ειπώθηκαν στις 6 περίπου ώρες που κράτησε όλο αυτό. Ούτε καν θα ήθελα να επικεντρωθώ στα όσα είπε ο Ροσέλ που πάνω κάτω συνοψίζονται στο «Παναγίτσα μου να μείνω όπως είμαι». Ο πρόεδρος δήλωσε ότι θέλει ν’ αφήσει το στίγμα του με πράξεις. Κι επειδή αυτός που επικοινωνεί αυτό που θέλει να πει, γίνεται και δεν γεννιέται, προτίμησε την βοήθεια του power point για να στηρίξει τα όσα παρουσίαζε που έγιναν επί προεδρίας του. Και με συνεχείς επικλήσεις στην καρδιά και στο συναίσθημα, χωρίς καμία διάθεση να «χτυπήσει» νευρώνες του εγκεφάλου. Ο άνεμος είναι ευνοϊκός φίλε μου Μαρτί, το δίχως άλλο και ακόμα περισσότερο αν δούμε σε τι οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο κινούμαστε την σήμερον. Η Μπάρσα φαντάζει σαν όαση μέσα στην άγρια έρημο της ζωής μας και μάλλον έτσι θα πρέπει να μείνει.
Ο Ροσέλ θα έπρεπε να κάνει ίσως κάποια αναθεώρηση των αρχηγικών του ικανοτήτων. Δεν του ζητάει κανείς ούτε να συνεπάρει και να ξεσηκώσει τις μάζες, ούτε και να γίνει κάποιου είδους χαρισματικός ηγέτης. Πρέπει να ξέρει όμως πώς να μιλάει, να είναι ξεκάθαρος στα μηνύματά του και να ξέρει πώς να μεταδίδει το πολύ απλό: «Αυτήν την στιγμή σας μιλάει ο πρόεδρος της Μπαρσελόνα». Αυτό όμως που είδαμε έμοιαζε περισσότερο με κάτι σαν: «Θεέ μου, πρέπει να μιλήσω μπροστά σε ακροατήριο». Αυτό που έμοιαζε σαν το κορυφαίο θέμα της Συνέλευσσης, η έγκριση του δημοψηφίσματος για το μέλλον του Καμπ Νου, έμεινε σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην σκληρή πραγματικότητα του χρέους των 300 εκατομμυρίων.
Επίσης αγαπημένε μου φίλε, φαίνεται ότι αυτή η ιστορική μνήμη του ποδοσφαίρου επανεμφανίζεται για να θυμίσει τα διδάγματα των εμπειριών του παρελθόντος. Η Μπάρσα πάντα υπέφερε στις αλλαγές. Πολύ. Ξεκίνησε σαν ομάδα-νομάς και μέχρι να εμφανιστεί το γήπεδο της οδού Industria, εκείνη η πρώτη έδρα ήταν πολύ άβολη για την ομάδα. Οι εμφανίσεις των Αλκάνταρα και Σαμιτιέρ αλλά και όλων των υπόλοιπων τους οποίους ο κόσμος έτρεχε σαν μαγεμένος να δει, γέννησαν την ανάγκη της κατασκευής του Les Corts. Το ποδόσφαιρο απέκτησε διαστάσεις κοινωνικού φαινομένου στην πόλη και ο Γκαμπέρ έβγαλε 1 εκατομμύριο πεσέτες της εποχής από την τσέπη του για να χρηματοδοτήσει την κατασκευή του νέου «σπιτιού» της Μπάρσα. Χωρίς εκείνον, η στροφή στην ιστορία της Μπάρσα που είχε σημάνει το Les Corts, δεν θα είχε γίνει.
Και μετά, το φαινόμενο Κουμπάλα, υποχρεώνει στην κατασκευή του Καμπ Νου, μολονότι πέρασαν 7 χρόνια από την αγορά της γης μέχρι τα εγκαίνια του γηπέδου. Τα εγκαίνια είχαν τότε σημαδευτεί από τον σκανδαλώδη προϋπολογισμό για την κατασκευή του, που ξεκίνησε από τα 90 εκατομμύρια πεσέτες και κατέληξε στα 284, που έφεραν τον σύλλογο στο χείλος της χρεωκοπίας. Και συνέπεσε κοντά με τον καταραμένο τελικό της Βέρνης το 1961, την πιο μαύρη νύχτα που συνόδευε το μέλλον του συλλόγου μέχρι την έλευση του «Μεσσία» Κρόιφ 13 χρόνια αργότερα. Δεν είχε μείνει φράγκο στα ταμεία και εκείνη η ποδοσφαιρική τραγωδία που συνόδευε, μοιάζει σήμερα παρούσα. Ρωτήστε τους πατεράδες και τους παππούδες σας: Το να κατασκευαστεί ένα νέο γήπεδο, χρειάζεται την μέγιστη δυνατή προσοχή. Για τον λόγο αυτό πρέπει να είμαστε προνοητικοί και σήμερα να προτιμήσουμε την ανακαίνιση από την μετακόμιση.
Και για να τελειώσω Μαρτί, ούτε αυτό δεν άλλαξε κάπως το σχεδόν ράθυμο και ανάλαφρο κλίμα της Συνέλευσης. «Το πλοίο πηγαίνει μια χαρά», όπως λεγόταν και σε ταινία του Φελίνι. Και όπως λένε και στις ΗΠΑ, γιατί να φτιάξεις κάτι αν δεν είναι χαλασμένο? Έτσι λοιπόν ας απευθύνουμε προσευχές και επικλήσεις στους Ουρανούς ν’ αφήσουν την Μπάρσα ως έχει, γιατί από άσχημες και πολύ άσχημες στιγμές, η μνήμη είναι ακόμα πολύ ζωντανή.
Να πρσοέχεις και μιλάμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου