Του Marti Perarnau
Η μακρά λίστα των πολλά υποσχόμενων παικτών των ακαδημιών της Μπάρσα, με οδηγεί σε κάποιες σύντομες σκέψεις αναφορικά με την δουλειά που γίνεται στην Μάσια εδώ και δεκαετίες:
1.Το να ξεκινήσει ένα παιδάκι 6 χρονών στις μικρές ομάδες του συλλόγου και να βρεθεί, έτοιμος παίκτης πια στο Καμπ Νου, είναι ένα σενάριο πιθανό αλλά πολύ δύσκολο. Κάποιος που είχε βρεθεί πολύ κοντά στο να το πετύχει ήταν ο Μαρτί Ριβερόλα, που είχε παίξει σε όλες τις μικρές κατηγορίες, αλλά δεν ήπιε εντέλει νερό από την πηγή. Ο επόμενος που έχει τα φόντα να το κάνει είναι ο Σερζί Σαμπέρ που βρίσκεται ακόμα στην Χουβενίλ Α. Οι δυσκολίες όμως είναι πολλές.
2.Όλα εξαρτώνται από το υλικό που έχουν οι ακαδημίες. Οι ομάδες φτιάχνονται από παίκτες που προέρχονται από διαφορετικές προελεύσεις. Οι μικρές ομάδες τροφοδοτούνται από τις διάφορες τοπικές ακαδημίες, οι μεσαίες ομάδες από τις μικρές και οι ομάδες των πόλεων από τις ομάδες της επαρχίας. Και η πυραμίδα έτσι κινείται. Καμία ομάδα βάσης δεν είναι αυτοτροφοδοτούμενη και αυτάρκης και πρέπει να ανανεώνεται με παίκτες που έχουνε βγει από άλλες πιο μικρές ομάδες.
3.Πρέπει να υπάρχει και συναίσθηση του μοντέλου του παιχνιδιού. Αυτό θα καθορίσει το στιλ, την νοοτροπία και τον τρόπο που λειτουργεί κάθε ομάδα. Αυτό θα διαμορφώσει παίκτες και θα θέσει στόχους. Αν το μοντέλο αυτό δεν υπάρχει, τότε τα υπόλοιπα δεν έχουν ίσως και τόση μεγάλη σημασία.
4.Το ταλέντο είναι απαραίτητο, αλλά ακόμα πιο απαραίτητη είναι η εκπαίδευση και η διαμόρφωση. Και αυτά τα τελευταία πρέπει να είναι αδιάκοπα, συνεχή και να μην σταματάνε. Δεν αρκεί μόνο να δείξει κάποιος κάτι. Δεν αρκεί ν’ αφιερώσει κάποιος πολλές ώρες, αλλά θα πρέπει οι ώρες αυτές να είναι ποιοτικές και γεμάτες.
5.Δαρβινισμός. Όσο ταλέντο, εκπαίδευση και στιλ να υπάρχει, ο Δαρβίνος πολλές φορές βγαίνει και κάνει τα δικά του. Ατυχίες, τραυματισμοί, τύχη, μια κακή μέρα, ένα κακό ματς, ένα μεγάλο ματς, η εμπιστοσύνη του προπονητή, όλες οι καταστάσεις που μπορούν να φέρουν ένα άγνωστο μέχρι πρότινος παιδί στην πρώτη ομάδα ή να το κρατήσουν μια για πάντα μακριά από το όνειρό του. Το ποδόσφαιρο είναι σαν την ζωή.
6.Οι προπονητές είναι το σημείο-κλειδί. Όλα τα υπόλοιπα μπορεί να είναι τέλεια, αλλά ο προπονητής είναι αυτός που είτε θ’ ανοίξει είτε θα κλείσει την πόρτα. Και ο προπονητής της πρώτης και της δεύτερης ομάδας. Αν ειδικά αυτός ο δεύτερος είτε από προσωπικούς λόγους είτε από λάθος δεν δώσει την σημασία που πρέπει, η μεγάλη πόρτα δεν θ’ ανοίξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου